Σοκάκι να περάσω
Γωνιά να μην σε θυμηθώ
Ημέρα να μην κλάψω
Ημέρα να μην κλάψω
Δεν έχει μέρα να μην πω
Βραδιά να μην μιλήσω
νύχτα να μην σ' αναζητώ
Βαθιά να σε φιλήσω
Όλες οι ώρες γίνανε
Φωνή που σε φωνάζουν
Κι οι νύχτες γίναν δάκρυα
Που στη καρδιά μου στάζουν
Είναι μέρες τώρα που τριβελίζει στο μυαλό μου αυτό το τραγούδι.
Οι στίχοι αγγίζουν την καρδιά μου
Για μιά χαμένη αγάπη, μιά χαμένη ζωή, την χαμένη ευτυχία
που η ανάμνησή της δεν σ΄αφήνει σε ησυχία
που δεν ξέρεις άν χαίρεσαι που το΄ζησες
ή άν θα ήταν καλύτερα να μην το΄χες βιώσει ποτέ.
Είναι αυτή η πικρόγλυκη και στυφή γεύση στο στόμα
που δεν περνάει και δεν το αφήνει να βγάλει κουβέντα...
Μόνο ακούει το μπουζούκι του Ζαμπέτα
κι ένα δάκρυ κυλά...
9 comments:
Ταιριάζει με τον συννεφιασμένο σημερινό ουρανό.
Καλημέρα............
ωραίο τραγούδι!
Γενικώς τώρα τελευταία τα παραπονιάρικα τραγούδια με τραβάνε κατά περιέργο τρόπο..
Καλο σαβ/κο σου εύχομαι
Χαμένο λες; δεν πάει κάτι χαμένο...
το μαζεύει η ζωή και προσθέτει χάντρες στο περιδέραιό της...
...και χαζεύει στον καθρέφτη...
...κι ας κλαίει...
τα δάκρυα τα μαζεύει μια βροχή...
...και πέφτει...
Φιλιά...
Blue το ξερεις οτι τιποτα δεν παει χαμενο.Ολα θα περασουν απο την διαδρομη που εμεις επιλεγουμε.Συνοδευε τα παντα με μια υπεροχη μουσικη.
Αχ, γλυκιά, γλυκιά σμαρτούλα! Τρυφερά που ακούγεται το δίλημμα σου.
Όμορφο τραγούδι ,με πόνο γραμμένο.
Κλάψε για το χθες μα μην ξεχνάς να χαμογέλας για το αύριο.
Καλησπέρα Σμαρτούλα.
Πρίγκηπά μου, το καλό με τα σύννεφα είναι πως φεύγουν ακριβώς τόσο ήσυχα και γρήγορα όσο ήρθαν...
Κοσμικέ άξονα, έλα στο κλάμπ...Καλοπερνάμε...
Νεραϊδούλα, όμορφο, πολύ όμορφο αυτό που έγραψες
Γλυκό μου λικεράκι, αυτό με "πόνεσε": η διαδρομή που εμείς επιλέγουμε...Η μουσική είναι πάντα (ευτυχώς!) συντροφιά μου...
Helorus, τρυφερό δίλημμα, χωρίς απάντηση και λύση καλέ μου...
Πνεύμα μου δεν κλαίω για το χθές, καθόλου. Το "what if" είναι που ώρες ώρες με βασανίζει...
Γλυκειά καληνύχτα σε όλους σας...
Ό,τι ζήσαμε,λίγο δεν είναι!Ακόμα και το άσχημο που άφησε πίσω του,αν άφησε,μάς δίδαξε κάτι ή θα έπρεπε τουλάχιστον εμείς να μάθουμε κάτι από αυτό.Μην απαρνιέσαι τη χαρά που έζησες.Κρίμα μου φαίνεται,εις βαρος του παρελθόντος σου.
Καλησπέρα!
Όλα θα πάνε καλά, πάντα μαθαίνουμε ή τουλάχιστον πάντα πρέπει να μαθαίνουμε απ΄όσα ζούμε. Αυτή, πιστεύω, είναι η ουσία. Δεν σου΄χει τύχει, όμως, να νοσταλγείς κάποιες στιγμές περισσότερο από κάποιες άλλες? Ε! αυτό είναι το θέμα. Εκεί μελαγχολώ γιατί δεν ξέρω άν μ΄αρέσει που τις θυμάμαι ή άν δεν θα ήθελα να είχα καμμία ανάμνησή τους...
Μπερδεμένα πράγματα...
Καληνύχτα
Post a Comment