Κοίταξε το τασάκι.
Ήταν γεμάτο από αποτσίγαρα
Κάπνιζε πολύ, να πάρ΄η ευχή
Δεν ήταν η μόνη. Όλη η παρέα μ΄ένα τσιγάρο στο χέρι.
- Πρέπει να το κόψουμε, φώναξε κάποια στιγμή
- Ναι, της απάντησε μιά φωνή
Άναψε το φώς απ΄το κινητό της.
Μήνυμα.
- Το παιδί είναι καλά. Μην ανησυχείς.
Ουφ! Στο δρόμο την είχε πάρει τηλέφωνο η μάνα της να της πεί πως το παιδί είχε πυρετό. Όχι πολύ.
Ανησύχησε. Τελικά δεν ήταν τίποτα. Μια απότομη και άμεσα περαστική αδιαθεσία.
Κι έμεινε.
Μέχρι το πρωί.
Χόρεψε μέχρι που τα πόδια της κουράστηκαν.
Γέλασε μέχρι που το στόμα της πόνεσε.
"Λύγισε" μέχρι που η ψυχή της "ανέβηκε"...
"Κάτι που δεν μπορείς να το αποφύγεις, απόλαυσέ το" θυμήθηκε και γέλασε δυνατά.
Να το αποφύγει δεν ήθελε κατά βάθος, όμως φοβόταν να το απολαύσει.
Κι ήταν μετέωρη.
Να παίζει ένα παιχνίδι άγνωστο για κείνη.
Ήταν γεμάτο από αποτσίγαρα
Κάπνιζε πολύ, να πάρ΄η ευχή
Δεν ήταν η μόνη. Όλη η παρέα μ΄ένα τσιγάρο στο χέρι.
- Πρέπει να το κόψουμε, φώναξε κάποια στιγμή
- Ναι, της απάντησε μιά φωνή
Άναψε το φώς απ΄το κινητό της.
Μήνυμα.
- Το παιδί είναι καλά. Μην ανησυχείς.
Ουφ! Στο δρόμο την είχε πάρει τηλέφωνο η μάνα της να της πεί πως το παιδί είχε πυρετό. Όχι πολύ.
Ανησύχησε. Τελικά δεν ήταν τίποτα. Μια απότομη και άμεσα περαστική αδιαθεσία.
Κι έμεινε.
Μέχρι το πρωί.
Χόρεψε μέχρι που τα πόδια της κουράστηκαν.
Γέλασε μέχρι που το στόμα της πόνεσε.
"Λύγισε" μέχρι που η ψυχή της "ανέβηκε"...
"Κάτι που δεν μπορείς να το αποφύγεις, απόλαυσέ το" θυμήθηκε και γέλασε δυνατά.
Να το αποφύγει δεν ήθελε κατά βάθος, όμως φοβόταν να το απολαύσει.
Κι ήταν μετέωρη.
Να παίζει ένα παιχνίδι άγνωστο για κείνη.
Γυρνώντας, σιγοτραγουδούσε χαμογελώντας.....
Κάτι που έγραψα στις 23/6/07. Δεν θυμάμαι γιατί δεν το "ανέβασα" τότε. Τώρα, ξαναδιαβάζοντάς το αναρρωτιέμαι: Έχει δικαίωμα στη διασκέδαση όταν το παιδί είναι άρρωστο? Είναι μάνα, ή γυναίκα? Είναι "σκλάβος" ή άνθρωπος?
Τί είναι τέλος πάντων?
Δεν μπορεί ν΄αποφασίσει ακόμη.
Παιδεύεται...
Και της στοιχίζει...
Αφιερωμένο στην λατρεία της ζωής μου.
9 comments:
Αν η ψυχή σου έλεγε πως έπρεπε να ήσουν αλλού, να είσαι σίγουρη πως θα ήσουν. Εξάλλου το "πρέπει" σ' αυτή τη ζωή δεν το καθορίζουν οι κανόνες της όποιας ηθικής, μα η ενστικτώδης άγρια δύναμη που έχουμε μέσα μας και πολλές φορές μας δείχνει τον δρόμο. Θυμίσου, πως γυρνούσες χαμογελώντας...Αυτό λέει αρκετά.
Φιλιά...
Βγαλε το "ή". Εισαι ΚΑΙ μανα ΚΑΙ γυναικα ΚΑΙ πολλα αλλα. Ρολοι ειναι bluesmartoula που καλουμαστε να εκπληρωσουμε. Εμεις αποφασιζουμε ποσο ..."βαρια" θα κουβαλαμε τον καθε ρολο. Πιστεψε με, αν καταφερουμε να κανουμε περα ολα τα ηλιθια στερεοτυπα της κοινωνιας, οι ρολοι μπορει να αποδειχτουν ευχαριστοι.
π.χ. δεν εγκαταλειψες το παιδι σου οταν ειχε μια αδιαθεσια, φροντισες να ειναι στα χερια ενος εμπιστου και εμπειρου ανθρωπου. Γιατι λοιπον να μην διασκεδασεις. Γιατι να μεγαλοποιησεις μια απλη αδιαθεσια? Εχεις υποχρεωση πρωτα στον εαυτο σου, να εισαι καλα, για να μπορεις μετα να φροντιζεις και αυτους που σ'εχουν αναγκη!!!
Πόσες φορές έχω βρεθεί σε παρόμοια θέση... Κι ακόμα χειρότερα... Εμένα βλέπεις αυτά τα δύο είναι άμεσα συνδεδεμένα.
Η μητέρα μου, για λόγους που θα ξημερώσουμε αν τους πιάσω, δεν μου κρατάει το παιδί για να βγω. Μόνο αν είναι ανάγκη το κρατάει, που σημαίνει αρρώστια. Άρα μόνο τότε μπορώ κι εγώ να βγω. Ένα σινεμά, ένα θέατρο...
Συλλαμβάνεις την σχιζοφρένεια; Να βγαίνεις έξω μετά από ο θεός κι η ψυχή σου πόσο καιρό, και να σκέφτεσαι "μήπως το προκάλεσα; μήπως κατά βάθος ευχόμουν να αρρωστήσει το παιδί μου για να βγω επιτέλους; τι μάνα είμαι;".
Είμαστε άνθρωποι Σμαρτούλα μου. Και γυναίκες και μανάδες κι απ' όλα. Σε μια κοινωνία που μας βάζει ταμπέλες και μας ορίζει συμπεριφορές από τις οποίες αν παρεκλίνουμε θεωρούμαστε κατάπτυστες. Είμαστε άνθρωποι όμως.
Σε φιλώ πολύ πολύ!!!!!!!!!!!!!!!
"Βγαλε το "ή". Εισαι ΚΑΙ μανα ΚΑΙ γυναικα ΚΑΙ πολλα αλλα"
Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο. Με κάλυψε απόλυτα η Τολίτσα.
και απο όσα ένα πνεύμα μπορεί να διακρίνει είσαι μια υπέροχη μάνα!
Καλησπέρες
Νεράιδα, Tolitsa, Μώβ και Πνεύμα τα ξέρω όλα αυτά και πιστέψτε με συμφωνώ απόλυτα. Ειδικά για το ότι πρέπει να ειμαι εγώ καλά για να φροντίζω τα παιδιά μου. Να, απλά πολλές φορές νοιώθω πως όλα από τα χέρια και την πλάτη μου περνάνε. Και ξαφνικά, νοιώθω ένα βάρος - σαν να λυγίζω...με παίρνει από κάτω βρέ παιδί μου, πώς να το κάνουμε? Και τότε, νοιώθω τύψεις για όλα - τα λάθη και τα σωστά.
Σας ευχαριστώ πολύ. Με "ανεβάσατε"
Φιλιά γλυκά
Τα ιδια ερωτηματα με βασανιζουν κι εμενα συχνα..
Ειναι δυσκολο να πρεπει να συνδυασεις διαφορετικους ρολους κι ιδιαιτερα σε οικογενειες σαν τις δικες μας..
Κουραγιο Blue μου,κουραγιο σ' ολες μας..
Σε φιλω και σε σκεφτομαι κι ας εφυγα..
Αλητισσα..
Αλήτισσά μου, στεναχωρήθηκα που έφυγες. Μου΄χουν λείψει τα κείμενά σου. Έλεγες πράγματα που θα΄θελα κι εγώ να τα΄χω πεί, όμως δεν μπορούσα κι ας τα ένοιωθα...
Να μου φιλήσεις τ΄αγγελούδια σου κι εσένα και ξαναπέρνα καμμιά φορίτσα. Κερνάμε καφεδάκι και νηστίσιμο κουλουράκι...
Φιλιά γλυκά
Δε θα ήταν δίκαιο να σου πω γιατί δεν είμαι μητέρα και δεν ξέρω,δεν έχω βρεθεί ως τώρα σε παρόμοιο δίλημμα.
Να χαίρεσαι το παιδί σου.
Σ΄ευχαριστώ καλή μου. Αυτό το πόστ και το τραγούδι το αφιέρωσα στον γιό μου που ήταν άρρωστος λιγάκι εκείνη την ημέρα. Σου εύχομαι, εάν το επιθυμείς, να γίνεις μητέρα όσα διλήμματα κι άν αυτό περιέχει....
Post a Comment