Αντίλαλος

Κάθε βράδυ την έβρισκε δίπλα στο τζάκι.
Δεν το άναβε ποτέ.
Μόνο το γέμιζε κεριά, πολλά κεριά
Διάφορα χρώματα κι αρώματα.

Τ΄άναβε ευλαβικά αρχίζοντας απ΄το αριστερό προς το δεξί
Έτσι ήταν η τελετουργία
Το τασάκι, ο αναπτήρας, τα τσιγάρα
Λίγη τηλεόραση, πολλά τραγούδια…
Όλα μαζί ήταν η ξεκούρασή της

Χαλάρωνε, αναπολούσε, θύμωνε, μιλούσε
Ηρεμούσε, σκεφτόταν, έκλαιγε, γελούσε
Τραγουδούσε, σιγοψιθύριζε
Όλα εκεί.

Άναψε ένα τσιγάρο.
Φύσηξε τον καπνό και φώναξε
Θυμάμαι τα πάντα να το ξέρεις…
Θυμάμαι τα πάντα να το ξέρεις…
Θυμάμαι τα πάντα να το ξέρεις…
Θυμάμαι τα πάντα να το ξέρεις…

Κι ο καπνός που έφευγε απ΄την καμινάδα
Τύλιξε και την φωνή της
Και την πήρε μαζί του
Κι ο αχός της ακούστηκε μέχρι τα πέρατα της γής
Κι ακόμα παραπέρα…