Sunday, September 23, 2007

Είδα...

Χρυσή αχτίδα ήλιου η ύπαρξή σου
Αγγίζει απαλά με τ΄ακροδάχτυλά της τα μαλλιά μου

Χαϊδεύει το φώς σου την αγέρωχη μορφή μου
βάφοντας με γλυκό πορτοκαλί τα βήματά μου
Στήνει χορό τρελλό μ΄όλης της γής τα δέντρα
σε κίνηση αβρή, μελωδική, ταξιδεμένη
Κι αυτή η σκιά σου νόμισε πως είν΄της γής αφέντρα
Σ΄εμένα πάντα στέκεται, βουβή, ξελογιασμένη

Γυρνάς, στριφογυρνάς και χάνεσαι
κι απόκοσμα ξανά πλανιέσαι στον αγέρα

4 comments:

GhostHunter said...

Moments... feel them...

Η φώτο και η ατμόσφαιρα μαγική...

Φιλί

bluesmartoula said...

Η μαγική αυτή φωτογραφία μου "έβγαλε" αυτές τις αράδες...
Φαντάστηκα την θάλασσα να μιλάει στην ηλιαχτίδα...
Φιλί

πνευμα said...

Αράδες μελωδικές και ταξιδιάρικες...

Απλά πανέμορφο Σμαρτούλα

Την καλησπέρα μου

bluesmartoula said...

Έτσι είναι οι ηλιαχτίδες πνεύμα μου...Εσύ ξέρεις καλύτερα ως πνεύμα.
Καλησπέρες