Είδα...

Χρυσή αχτίδα ήλιου η ύπαρξή σου
Αγγίζει απαλά με τ΄ακροδάχτυλά της τα μαλλιά μου

Χαϊδεύει το φώς σου την αγέρωχη μορφή μου
βάφοντας με γλυκό πορτοκαλί τα βήματά μου
Στήνει χορό τρελλό μ΄όλης της γής τα δέντρα
σε κίνηση αβρή, μελωδική, ταξιδεμένη
Κι αυτή η σκιά σου νόμισε πως είν΄της γής αφέντρα
Σ΄εμένα πάντα στέκεται, βουβή, ξελογιασμένη

Γυρνάς, στριφογυρνάς και χάνεσαι
κι απόκοσμα ξανά πλανιέσαι στον αγέρα