Nightmare?

Ξύπνησε έντρομη.
Ιδρωμένη.
Πετάχτηκε απ΄την θαλπωρή του κρεββατιού της.
Της πήρε ελάχιστο χρόνο να συνειδητοποιήσει πως έβλεπε εφιάλτη.
Έβλεπε, λέει, πως ήταν μαζί του.
Πως ήταν μαζί του χωρίς να υπάρχει αυτός, πως ήταν μαζί της χωρίς να υπάρχει εκείνη.
Εκείνη ήταν, αυτός δεν ήταν.
Αυτός ήταν, εκείνη δεν ήταν.
Όποτε ήταν, αυτός έσβηνε και γινόταν αχνός.
Όποτε ήταν, εκείνη έσβηνε και γινόταν αχνή.
Σαν πολυκαιρισμένη φωτογραφία, που μετά από λίγο καιρό εξαφανίζονται όλα τα χαρακτηριστικά.
Και κιτρινίζει.
Μ΄ένα κίτρινο απόμακρο, χλωμό.
Της μιλούσε, όμως, δεν άκουγε τίποτα. Μόνο την κίνηση του στόματος έβλεπε.
Του μιλούσε κι η φωνή δεν έβγαινε απ΄τα πνευμόνια της.
Προσπάθεια χωρίς αποτέλεσμα.
Έτσι, δεν είπαν τίποτα.
Και χωρίς φωνή, η επικοινωνία δεν υπήρξε.
Χωρίς επικοινωνία, η ύπαρξη έσβησε αργά.
Σαν πολυκαιρισμένη φωτογραφία......

Έμοιαζε να μην θέλει να ξυπνήσει.
Απο περιέργεια για το τί θα γίνει μετά....

Ανάσανε που ξύπνησε. Που ήταν εφιάλτης...
Γιατί δεν ήθελε την επαφή χωρίς επικοινωνία....