Μωρό....

- Χρόνια πολλά

της είπε.

Και την φίλησε γλυκά στο στόμα.

Ένα φιλί υγρό, τρυφερό και άγριο μαζί.

- Χρόνια πολλά, με άκουσες?

- Ναι. Σ΄ευχαριστώ

- Καρδούλα μου, που ταξιδεύεις?

- Αλλού. Τώρα ξεκινάει το ταξίδι μου για έξω

- Κατάλαβα. Τί έχεις?

- Τίποτα μάτια μου. Τίποτα. Απλά σκέφτομαι πως ακόμα δεν έχω γεννηθεί. Σε λίγες ώρες....

- Χαχαχαχα. Παράξενος τρόπος να βλέπεις τα γεννέθλια....

- Μμμμμ. Εμένα μ΄αρέσει. Μ΄αρέσει να νοιώθω πως ξαναζώ το ταξίδι μου. Από την ασφάλεια της μήτρας στον κρύο αέρα. Η κραυγή της ανάσας. Το κλάμα. Η αναπνοή.

- Το θυμάσαι? Μην τρελλαθώ....

- Όχι βέβαια. Θυμάμαι όσα μου διηγήθηκε η μάνα μου. Θυμάμαι πως την βασάνισα αρκετά.

- Από μικρή ε?

- Σταμάτα!

- Χαχαχαχα

- Γεννήθηκα τόσο μικρή που νόμιζαν ότι δεν θα τα καταφέρω. Η μάνα, ακόμα και τώρα, μου περιγράφει την γέννησή μου τόσο ζωντανά. Σαν να την ξαναζεί συνέχεια. Κι όμως... Έζησα, μεγάλωσα... ΥΠΑΡΧΩ

- Έτσι είναι οι μαμάδες.... και ναι υπάρχεις σίγουρα.

- Πού να ξέρω πως είναι οι μαμάδες? Υποθέτω θα καταλάβω κάποια στιγμή.....

- Φίλα με.

- Είμαι μωρό ακόμα. Δεν ξέρω....

- Αλεπού....

Τα χείλη τους αντάμωσαν...

Το φιλί τους δυνατό. Γεμάτο πάθος........

Κι ας ήταν μωρό....