Γύρισα πίσω....

Συνήθως ο κόσμος βγαίνει Σαββατόβραδο. Έτσι συνηθίζεται. Σαββατόβραδο έχω να βγώ κάποια χρόνια. Προτιμούσα πάντα την Παρασκευή.

Πλέον δεν προτιμώ ούτε να βγαίνω. Κάνα καφεδάκι με φιλαράκια and that's it. Κι αυτό γιατί ούτε κάτι ενδιαφέρον παρουσιάζει η νυχτερινή ζωή ούτε κι έχω όρεξη να οδηγώ χιλιόμετρα. Αρκετά διανύω κάθε μέρα.

Το παράξενο είναι πως όλες μου οι φίλες μένουν νότια προάστια, οπότε το καφεδάκι "παίζει" μετά τη δουλειά.

Έτσι, διαβάζοντας χθές το μπλόγκ του ανθρώπου αυτού που μ΄έκανε και γέλασα με την ψυχή μου, δεν το κρύβω πως ζήλεψα λιγάκι.

Μένει σε νησί.

Δηλαδή, έχει υπέροχη θέα απ΄το σαλόνι του - θάλασσα - και για το καφεδάκι / ποτάκι που λέγαμε, δεν χρειάζεται να οδηγήσει χιλιόμετρα. Πάει και με το πόδι. Χαλαρά πράγματα.

Έτσι, σήμερα, αποφάσισα να γυρίσω πίσω.

Αφού δεν πάω κάπου physically, άς πάω mentally.

Πού να πάω, πού να πάω, το βρήκα.

Άνοιξα το δεξί ντουλάπι, έβγαλα την σακούλα σούπερ μάρκετ και μέσα ΤΑ βρήκα.

7 ολόκληρα κομμάτια. Ντοσιέ και τετράδια, 7 το νουμεράκι και πάνω από 100 σελίδες το καθένα.

Τα ημερολόγιά μου. Από τότε που πήγαινα σχολείο. Τα μισά τα έχω εγώ. Τα υπόλοιπα τα έχει η άλλη. Η Ε. Η φιλενάδα μου. Μιά μέρα έγραφα εγώ, μιά μέρα εκείνη.

Κι άρχισα να διαβάζω.

Κι έγινε το παρόν παρελθόν

Και το παρελθόν μέλλον

Και το μέλλον παρόν.

Πέταξα πάνω από μένα και όσα ένοιωθα τότε.

Πέταξα με το μυαλό μου.

Διαβάζοντας προσπάθησα να θυμηθώ.

Έχουν περάσει περισσότερα χρόνια τώρα, απο την ηλικία που είχα τότε που τα γέμιζα με γράμματα και σκέψεις. Και ζωγραφιές.

Είχα ξεχάσει ότι ζωγράφιζα και σκιτσάριζα τότε.

Έχω αφήσει πίσω μου αυτό το ταλέντο.

Κοίταγα τα σκίτσα και άν δεν είχαν τ΄όνομά μου από κάτω δεν θα ήξερα ότι τα είχα φτιάξει εγώ.

Τότε ζωγράφιζα τις σκέψεις μου. Δεν τις έγραφα μόνο. Εκπληκτική ικανότητα επικοινωνίας.

Πέταξα πάνω από μένα και όσα ένοιωθα τότε.

Τα πλάσματά μου τιτιβίζαν γύρω μου κι εγώ είχα βυθιστεί.

Πού και πού τους ανέφερα μέρες και πράγματα που έκανα ή έλεγα.

Και γελάγαμε.

Δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν τα χρόνια πρίν.

Φυσικό.

Διάβαζα, διάβαζα, διάβαζα, τα "ρούφηξα" όλα.

Πέταξα πάνω από μένα και όσα ένοιωθα τότε.

Εποχή: Σεπτέμβριος 1982 μέχρι και Δεκέμβριος 1984

Παράξενο.

Ο χαρακτήρας, το στύλ, τα γράμματα ίδια.

Κι αναρρωτήθηκα:

Ο χαρακτήρας είχε ήδη διαμορφωθεί?

Οι εκφράσεις μόνο αλλάζουν?

Και ο τρόπος που βλέπεις και βιώνεις την καθημερινότητα?

Τότε έπρεπε να διαβάζω και υπήρχαν και συγκεκριμένες ώρες πού έπρεπε να γίνεται αυτό.

Τώρα δουλεύω.

Τότε σκοτωνόμασταν με τους γονείς για να βγώ έξω ένα Σάββατο, να πάω μέχρι την πλατεία που ήταν το σινεμά. Και δεν μ΄άφηναν πάντα.

Τώρα σκοτώνομαι με την κίνηση. Και δεν βγαίνω.

Τότε ανησυχούσαμε άν μας κοίταγε ο Άγγελος, ο Αντώνης, ο Αλέξης, ο Φώτης, ο Γιάννης..... Και όταν μας κοιτούσαν σκύβαμε το κεφάλι - ντρεπόμασταν.

Και το συζητούσαμε εκτενώς....

Τώρα δεν θέλω να με κοιτάει κανείς. Και όταν με κοιτάνε, σκύβω το κεφάλι - no commitment! Leave me alone. I've had enough already

Και το συζητάω εκτενώς.....

Τότε είμασταν εμείς τα παιδιά.

Τώρα έχουμε δικά μας παιδιά.

Τότε ακούγαμε eye of the tiger, Steve Miller's band, David Bowie

Και τώρα τα ίδια ακούμε.

Πέταξα πάνω από μένα και όσα ένοιωθα τότε.

Βρήκα τις σελίδες που μίλαγα για τον Δημήτρη.

Βρήκα τις σελίδες που μίλαγα για τον Χ.

Βρήκα τις σελίδες που μίλαγα για την, τον, τους, τα........

Όλα εκεί

Και μετάνοιωσα.

Μετάνοιωσα που δεν συνέχισα να γράφω.

Για να μπορώ να πετάω πάνω από μένα και όσα ένοιωθα πάντα.

Γύρισα πίσω για λίγο.

Πρόσεξα, όμως, ότι μόνο μπροστά πάω....

And I f***ing love it....