Στοιχειωμένη...

Στοιχειωμένη κάθησα στο πάτωμα
Θαυμάζοντας κι Απαξιώνοντας συνάμα
το πορτραίτο σου
Ζωγραφισμένο όπως εγώ το ήθελα
Ναι, εγώ πήρα το χέρι του ζωγράφου
Το πήγα παντού στον καμβά
Να ζωγραφίσει κάθε σου λεπτομέρεια
που μ' αναστατώνει...

Σήμερα το μυαλό μου ταξίδεψε πάλι
Πίσω στον χρόνο
Όχι πολύ μακρυά
Όχι πολύ κοντά
Μα, τόσο, που φοβήθηκα πως θα μείνω...
θα μ΄αφήσεις... ίσως χωρίς να το θέλεις...
Στοιχειωμένη...
για πάντα...


Εικόνα απο το www.deviantart.com

Cleansed

Having cried a zillion Blue tears

falling like tiny diamonds on

Blue Roses

softly touching beds and edges

still echoing past memories...

still projecting emerging Riveting images 

on petals and hearts...

Today I think my heart is cleansed.

Blue tears from www.deviantart.com

Το μικρό μπλέ δωμάτιο

Σηκώθηκε αργά απ΄το κάθισμά της.
Με μιά απότομη κίνηση έσπρωξε το λάπτοπ
με τέτοια ορμή που κόντεψε να αναποδογυρίσει
και να πέσει κάτω απ΄το γραφείο της.

Είχε γράψει κι είχε σβήσει
(μ΄αυτό το μαγικό undo)
την ίδια πρόταση άπειρες φορές
"Κι όπως η ζωή τελειώνει,
έτσι κι εκείνος την άφησε,
τελειωμένη και μόνη της
μέσα στο μικρό μπλέ δωμάτιο".

Δεν ήταν αυτό το τέλος που ήθελε
για το βιβλίο της...
Δεν ήταν αυτό το τέλος που είχε
σχεδιάσει κι ονειρευτεί όταν ξεκίνησε
να γράφει τις σελίδες του βιβλίου της...

Έκλεισε την πόρτα πίσω της
κι άρχισε να τρέχει, να τρέχει, να τρέχει...
Κανονικά έπρεπε να βρέχει
Έτσι έλεγε το σενάριο...
Αλλά ποιά ζωή ακολουθεί σενάριο?

Έτρεξε τόση πολλή ώρα που τα πόδια της
αποδυναμώθηκαν.
Η ανάσα της έβγαινε με δυσκολία
Έπρεπε να σταματήσει

Βρέθηκε μπροστά σ΄ένα μικρό μπλέ σπιτάκι
Στη μέση του πουθενά
Στη μέση του τίποτα
Χωρίς να το σκεφθεί, άνοιξε την πόρτα

Αντίκρυσε μπροστά της ένα μικρό μπλέ δωμάτιο
με τα μεγάλα γυάλινα παράθυρα
Τα γυμνά δέντρα φάνταζαν σαν χέρια
που ήθελαν να την αγκαλιάσουν
ή να την φυλακίσουν

Κοίταξε γύρω της σαστισμένη
Ήταν σίγουρη πως γι΄αυτό το μικρό μπλέ δωμάτιο
είχε γράψει στο βιβλίο της
Βιβλία παντού, που άν και σκονισμένα,
κάποτε κάποιος είχε ρουφήξει τις σελίδες τους.

Κάθισε στο πάτωμα, πήρε μερικά
κι άρχισε να τα ξεφυλλίζει
Ήταν σίγουρη πως απο στιγμή σε στιγμή
εκείνος θ΄άνοιγε την πόρτα...
Έτσι έλεγε το σενάριο...
Αλλά ποιά ζωή ακολουθεί σενάριο?

Δεν ήρθε.
Το πρωί την βρήκε κουλουριασμένη,
απελπισμένη κι άυπνη
ανάμεσα σε στοίβες βιβλία
απλωμένα
στο μικρό μπλέ δωμάτιο...

Εικόνα απο το www.deviantart.com

Blue Sea

Βρέθηκα τυχαία μέσα σ΄ένα κορμί που δεν μου ανήκει
Τυχαία κοίταξα την εικόνα του στον καθρέπτη
και αναπήδηξα στην όψη του
τρόμαξα γιατί δεν ήμουν εγώ

Αναθάρρησα όταν είδα πως είναι νέο, σφριγηλό, απαλό και λείο
Όμως δεν είναι δικό μου
Τό΄κλεψα?
Δεν θυμάμαι...
Είναι επάνω μου
Επάνω στην ψυχή μου
Με ντύνει απ΄άκρη σ΄άκρη
Είναι υπέροχο
Σαν να μοιάζει δικό μου, κατάδικό μου...
Μυρίζει την μυρωδιά μου
Αναδύει την αύρα μου
Τ΄αγγίζω...
Feels like me
Η υφή του
Τόσο γνώριμη
Τόσο δική μου
Κι όμως....

Φυλακισμένη σ΄ένα σώμα
Αναστημένη σ΄ένα παραμύθι
Βίωμα ανάγκης κι έξαρση πάθους...
Με άλλο κορμί?

Θα πάω στη θάλασσα
Στη μπλέ θάλασσα
Να δώ τους γλάρους
Το λευκό τους χρώμα πάνω στο γκρίζο του σούρουπου

Βιάζομαι να φτάσω
Πάντα βιαζόμουν
Να δώ την μπλέ θάλασσα
Καθισμένη στα βράχια
Στα πόδια μου οι μαργαρίτες
Στο βάθος οι γλάροι...

Ξημέρωσε κιόλας?
Πότε?
Δεν το κατάλαβα...
Ήρθε η μέρα?

Κι ο καθρέπτης δεν δείχνει πιά την ίδια εικόνα...

Φανταστική εικόνα απ΄το www.deviantart.com

Trust...

- Μ΄εμπιστεύεσαι?

Ηχηρή σιωπή έσκισε τα σύννεφα αφήνοντας μιά αχτίδα φεγγαριού να αποδράσει στο μαύρο της νύχτας.

Γύρισε απαλά το κεφάλι της και τον κοίταξε

Κι έπειτα το βλέμμα της ταξίδεψε μαζί με την αχτίδα στο πουθενά...

- Μ' εμπιστεύεσαι? ξαναρώτησε

(Πώς να εμπιστευθείς ένα σύννεφο? ρώτησε το μυαλό της....)
- Όσο είμαι αχτίδα θα ταξιδεύω μαζί σου και θα σ΄εμπιστεύομαι κάθε νύχτα περισσότερο, αφού άν δεν ταξιδεύω μαζί σου θα χαθώ στο άπειρο σκοτάδι. Κράτα το φώς μου ζωντανό και θα σ΄εμπιστεύομαι....

Day 31

Άλλη μία απίθανη φωτογραφία απ΄το http://www.deviantart.com/

Αδιανόητο...

Μικρό ξωτικό
Ανόητο μπλέ διαβολάκι

Γιατί του μυαλού μου τις στροφές
τυραννάς ανελέητα?

Ποιός σ΄έβαλ' εκεί
να ερημώνεις τις σκέψεις μου?

Ποιός σ΄εβαλ΄εκεί
να κατευθύνεις το είναι μου?

Σ΄έπιασα!
Μην κουνηθείς!

Τί είπες?
Δεν ακούω...

Είσ΄εγώ?
Χαχαχαχα
Εγώ σ΄έβαλα?

Αδιανόητο...

(photo: http://www.glitter-graphics.com/)

Χωρίς...

Σε κοιτούσα που έφευγες...

Χωρίς να μιλάς

Ακίνητη η στιγμή

Ακίνητη η ώρα....

Σ΄αποχαιρέτισα σιωπηρά

Χωρίς δάκρυ

Ακόμα δεν έχεις φύγει απο μέσα μου

Ακίνητη η ώρα

Εκείνη που...

Χωρίς ντροπή

Μου έταξες

Χωρίς να΄χεις μιλήσει καθόλου

Κι εγώ, πίστεψα

κι έκλαψα και γέλασα...

Χωρίς ντροπή

Γιατί μου έταξες

Τον κόσμο...

Ή τουλάχιστον έτσι είχα πιστέψει...

Κι έτσι, φόρεσα τα μαύρα μου σε μιά κρύα άσπρη νύχτα

Κι αποχαιρέτησα όλα όσα υπήρξαν Χωρίς....

Γιατί εγώ θέλω "Με"

Όχι "Χωρίς"

Κι οι πεταλούδες κρατούν το φόρεμά μου να μην λερωθεί....

Χαμόγελο...

Θέλω πάντα να χαμογελάς...

(Βρήκα την απίθανη αυτή εικόνα στο www.deviantart.com)

Αυτόματη γραφή

Σε παραλία μοναχική άφησα τα ρούχα μου

και βούτηξα στην μπλέ θάλασσα

αφήνοντας πίσω μου, εκεί έξω, τις σκέψεις μου

Κολύμπησα μέχρι που δεν είχα άλλη ανάσα

κι αλάφρωσε το κορμί μου από το βάρος

Εκεί στο σαλόνι κοιτούσα ψηλά στον ουρανό

τα σύννεφα να τρέχουν σε σχήματα αλλόκοτα

και το μυαλό μου συνδύαζε όλα τα περιγράματα

σε ολοκληρωμένο πάζλ που έδειχνε μια παραλία

εκείνη την παραλία που'χε αλαφρώσει το κορμί μου

απ΄το βάρος

Έστριψα ένα τσιγάρο βαρύ

Ρούφηξα τα σπλάχνα του στα σπλάχνα μου

για να με τιμωρήσω

Το μυαλό γυρνάει εκεί που δεν θες, πάντα

παίζει παιχνίδια με την αλήθεια και το ψέμα

δημιουργεί εικόνες κι ονειροφαντασιές

αφάνταστες

Όπως και τα δαχτυλίδια του καπνού

Θα φύγω ταξίδι

Μακρυά

Η παραλία δεν υπάρχει πιά

τα σύννεφα, όμως?

Υπέροχο...μπλέ

Όταν η καθημερινότητα δεν αντέχεται...

Όταν τ΄αυτιά μου βουίζουν σ΄έναν αδιάκοπο, ακατανόητο ήχο...

Όταν όλοι ζητάνε κι ο χρόνος δεν φτάνει...

Όταν νοιώθω πως το κεφάλι μου θα σπάσει...

Κλείνω τα μάτια κι αφήνομαι σ' αυτό το υπέροχο, αναζωογονητικό μπλέ σου...

Βουτάω το κεφάλι μου στο πεντακάθαρο νερό σου κι όλα λιώνουν, φεύγουν...

Είμαι εγώ κι εσύ, χωρίς χρόνο, χωρίς άλλους, χωρίς...

Τινάζω την χρυσή ουρά μου σ΄ένα μακροβούτι κι έρχομαι μέσα σου, βαθιά....

Εκεί που το μπλέ είναι ακόμα πιό μπλέ, σκούρο, αδιάφανο...

Απλώνεις τα υδάτινα χέρια σου και μου χαϊδεύεις τα μαλλιά σε μιά κίνηση μητρική, κατευναστική...

Μόνο, πάψε πιά να με ρωτάς τί ήταν αυτό που με δελέασε και σ'απαρνήθηκα κάνοντας την ουρά μου πόδια...

Δεν θυμάμαι πιά...

Red wine

Μέσα απο ένα ποτήρι κόκκινο κρασί
αντίκρυσα τα καταπράσινα μάτια σου
Μετά απο ένα ποτήρι κόκκινο κρασί
φίλησα τα ρόδινα χείλη σου
Κρατώντας ένα ποτήρι κόκκινο κρασί
μ΄άφησες ν΄αγγίζω την λευκή ψυχή σου

Σ΄ένα ποτήρι κόκκινο κρασί
καθρεφτίζω τα θέλω και τα πρέπει
κι όλα φαντάζουν σε αρμονία...

Πρίν τον καινούργιο τρύγο...

This too...

I’d want to, but I can’t
I’d love to, but I won’t
I’d prefer to, but I’m not to choose

I’d tell you, but I wasn’t asked
I’d hide, but I wasn’t chased
I’d resist, but I wasn’t attacked

I’d melt, but I wasn’t iced
I’d fly, but I wasn’t upped
I’d cry, but I wasn’t ready

I’d love you, but I wasn’t inspired….

Ελευθερία...

Μερικές φορές το να είσαι ελεύθερος

δεν σημαίνει να φύγεις

αλλά να μείνεις...

Blue

"Σ΄αγαπώώώώώω", φώναζε μ΄όλη τη δύναμη της φωνής
"Σ΄αγαπάάάάάωω", ξαναφώναζε
Τον έβλεπε, απέναντι, στο ανοιχτό παράθυρο, να αφουγκράζεται τους ήχους μιας σιωπής αποπνικτικής...
Χαμένος στις δικές του σκέψεις...


Μα, εκεί, κλεισμένη που την είχαν - μέσα στη γυάλινη σταγόνα με τα διαμάντια ολόγυρα, τα μπλέ της φύλλα όμορφα, σαγηνευτικά κι αμόλυντα - ο ήχος της φωνής δεν έβγαινε πιό έξω. Να του αγγίξει την ψυχή.
Μόνο ξαναγύριζε πίσω και της έπαιρνε το μυαλό, η φωνή.

"Είναι δύσκολο να σ΄ακούσουν που φωνάζεις σ'αγαπώ, όταν είσαι blue", είπε…
και μαράζωσε…