"Σ΄αγαπώώώώώω", φώναζε μ΄όλη τη δύναμη της φωνής
"Σ΄αγαπάάάάάωω", ξαναφώναζε
Τον έβλεπε, απέναντι, στο ανοιχτό παράθυρο, να αφουγκράζεται τους ήχους μιας σιωπής αποπνικτικής...
Χαμένος στις δικές του σκέψεις...
Μα, εκεί, κλεισμένη που την είχαν - μέσα στη γυάλινη σταγόνα με τα διαμάντια ολόγυρα, τα μπλέ της φύλλα όμορφα, σαγηνευτικά κι αμόλυντα - ο ήχος της φωνής δεν έβγαινε πιό έξω. Να του αγγίξει την ψυχή.
Μόνο ξαναγύριζε πίσω και της έπαιρνε το μυαλό, η φωνή.
"Είναι δύσκολο να σ΄ακούσουν που φωνάζεις σ'αγαπώ, όταν είσαι blue", είπε…
και μαράζωσε…
6 comments:
Γενικα πολλοι δεν θελουν να τους αγαπουν..η αγαπη δημιουργει μια "υποχρεωση" ανταποδωσης κι αυτο φοβιζει..
Στη θεση σου θα συνεχιζα να φωναζω αντι να μαραζωσω..
Καποιοι εχουν "ανοιχτα" αυτια..
Αλήτισσά μου, κι αν είναι ο εαυτός μας εκεί απέναντι?
Δυσκολεύουν λίγο τα πράγματα...
Συμφωνώ απόλυτα για την υποχρέωση ανταπόδοσης και ότι φοβίζει. Όμως, όσοι έχουν "ανοιχτά" αυτιά, δεν φοβούνται... Έτσι νομίζω
Καλησπέρα
Όλοι θέλουν να τους αγαπούν...
Απλώς δεν θέλουν να τους το φωνάζουν...
Θέλουν να τους το ψιθυρίζουν.
Φιλί
Και δεν μου λες μικρή και τριανταφυλλένια, αν ήσουν κάτι σε (φα)μπέζ ή κάτι σε (φα)μώβ θα άλλαζε κάτι? Και γιατί σε ξενίζει που είσαι σε (φα)μπλέ και όχι σε φαγκρί? Μήπως αρέσεις και στους (πραγματικούς) σου φίλους έτσι όπως είσαι? Μήπως αυτοί σε ακούνε και χωρίς να φωνάζεις? Για ξαναδες το το όλο θέμα. ΑΝΤΕ ΝΑ ΜΗ ΤΑ ΠΑΡΩ (και δεν έχω και που να τα βάλω)
Κυνηγέ μου, και μιά ματιά κι ένα άγγιγμα αρκεί...Σε οποιαδήποτε μορφή αγάπης.
Ίσως ο εαυτός μας να θέλει φωνές... Λέω τώρα...
Mjim μου πολυαγαπημένε. Είμαι blue και γουστάρω! Το ξέρεις αυτό πολύ καλά. Άρα, τα άλλα χρώματα απλά αποκλείονται.
Κι εγώ αγαπώ τους ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥΣ μου φίλους (έχω αυτή την απροσδόκητη τύχη να έχω τέτοιους) ακριβώς όπως είναι. Με τον εαυτό μου, τί γίνεται? Του βάζω κι εγώ τις φωνές, να μάθει... Χα!
Σ΄αγαπώ
Πω, πω! πολύ εαυτούλης παίζει σήμερα στις απαντήσεις μου... χιχιχιχιχι
Post a Comment