Βλέπω το θάνατό σου - 3D

OK.

Γενικά, τα θρίλερ δεν μου αρέσουν, εκτός κι άν είναι ψυχολογικά (ιδέ αυτό με την πεταλούδα-το πέταγμα ήταν, το στραμπούληγμα? Δεν θυμάμαι)
Όσα έχουν αίματα (τίποτα ντέν έματες, αλλά τές πα), βία, νοθεία, σέξ, αλκοόλ...(παρασύρθηκα) κάτι μου κάνουν...
Κάτι σε φρίκη, σε "κλείνωταμάτιαμουναμηντοδώαυτό" - δεν ξέρω πως να το πώ - σε ανακατωσούρα...
Ο έρωτάς μου, όμως, έχει ένα κάτι τις με αυτού του είδους τις ταινίες και τα εφέ τους. Όσο πιό καλά τα εφέ - δηλαδή όσο πιό πειστικό το σφαξομάνι - τόσο πιό δυνατό το γέλιο του.
Κι έτσι εγώ - ως φανταστική, υπέροχη και δοτική σύντροφος (αμέ) - έκλεισα εισητήρια για την προβολή στις 21:15.
Σε 3D, στην αίθουσα 2 στο The Mall.
Και πήγαμε.
Αφού φάγαμε βάφλα με δύο μπάλες παγωτό και σαντιγύ (όχι στο σινεμά μπρέ, σε άλλο μαγαζί), πήραμε πόπ κόρν και νάτσος με διπλό τυρί (δεν φτάνει το σκασμένο σε μονή δόση), κόκα κόλα (που πάει με όλα) και νερό, δώσαμε τα εισητήρια κι ανεβήκαμε την κυλιόμενη.
Πήγαμε στην αίθουσα, πήραμε τα εξτραορντινέρ γυαλιά 3D και καθήσαμε.
Κι άρχισε η ταινία.
'Τί στο καλό?', σκέφτηκα, '40 χρονών γυναίκα είμαι' (καλά ντέ 41, μη βαράς!), 'θα πάθω κάτι με τα παραμυθάκια?' ξανασκέφτηκα (ω, ναι, είπαμε ξανθιά που σκέφτεται for a change).

Και συνεχίζεται η ταινία.
Οι πρωταγωνιστές (χα!) βλέπουν ράλι. Λένε βλακείες, χαζολογάνε, πίνουν ουίσκυ από κάτι κυάλια... και ξάφνου! το δυστύχημα. Αυτοκίνητα λαμπαδιασμένα, κορμιά κομμένα στη μέση και πλακωμένα απο μπετόν - κεφάλι μπλού γυρισμένο πρός τον έρωτα να μονολογεί: 'τί έγινε τώρα? έχουμε κι άλλα θύματα?'
Γλιτώνουν οι δικοί μου, γιατί ο έτσι είδε όραμα ότι θα γίνει το χάος και τους έβγαλε πρίν γίνει, πάνε σε καφετέρια για καφέ, αφού έχουν δεί μία ρόδα να διαλύει μία κοπελλιά. Δεν το βλέπω γιατί ψυχανεμίζομαι την σκηνή κι έτσι βάζω το χέρι μου μπροστά στα γυαλιά - πού είναι το καθαριστικό ύφασμα γυαλιών?
Μακελειό στην κερκίδα των αγώνων, 52 οι νεκροί.
Επόμενη σκηνή, κεριά αναμένα στα συρματοπλέγματα της πίστας, τύπος φανερά τσαντισμένος κατηγορεί τον ήρωα πως σκότωσε την γυναίκα του.
Ύφος τρελλού, μάτια γυαλιστερά, μίσος allover.
Τί λέ ρε μεγάλε? 'Ενα όραμα είχαμε, δεν σου σκοτώσαμε την έτσι κι όλας....
Αλλά περισσότερο κατηγορεί τον σεκιουριτά, που είναι και μαύρος και πρώην αλκοολικός.
Επόμενη σκηνή: Ο Τρελλαμένος τύπος έξω απ΄το σπίτι του σοκολατένιου να πίνει μπύρες - ντίρλα ο τύπος - εγώ δεν βλέπω (γυρισμένο κεφάλι πρός έρωτα) γιατί την περιμένω την ιστορία.....
Και λέω στον έρωτα: Μωρό, εγώ φεύγω, βγαίνω έξω, δεν μπορώ να το δώ αυτό το πράγμα.
- Μαζί ήρθαμε αγάπη μου, θα βγώ κι εγώ
- Τί λές τώρα? Θα μείνεις να το δείς. Εγώ θα κάνω βόλτα στα μαγαζιά (είναι κλειστά, μην φοβάσαι) κι όταν τελειώσει θα συναντηθούμε να πάμε σπίτι.
Έφυγα άρον άρον.
Προτίμησα να παίζω Luxor στο κινητό μία ώρα, παρά να έχω αυχενικό μετά από μία ώρα.


Βγήκε απ΄την αίθουσα κατασκασμένος απ΄τα γέλια και στεναχωρημένος γιατί εγώ δεν ευχαριστήθηκα, αφού μου είπε πως όλοι τελικά σκοτώθηκαν γιατί έπρεπε να πεθάνουν ούτως ή άλλως.
- Άσε καρδούλα μου, του λέω, ευχαριστήθηκα και μάλιστα πολύ. Είδα κάτι φανταστικά παπούτσια Versace στο Nak που δεν είχαν τιμή.....(γιατί άν είχαν θα ήταν πάνω από 600 ευρώ το ένα - όχι το ζευγάρι....)

Η πολλή δουλειά τρώει την αφέντρα!

"Δεν με πειράζει να πηγαίνω δουλειά.

Aλλά αυτή η 8ωρη αναμονή για να πάω σπίτι..

..με σκοτώνει!!!!!!!"


(Αφιερωμένο και στη Ζουζούνα)

The "X" factor

ΟΚ.
Εγώ ριάλιτι δεν βλέπω. Μα καθόλου λέμε.
Όμως βλέπω σαν τρελλή τις οντισιόνς (αμέ!)
Καθόμαστε, λοιπόν, αυτή την στιγμή (άμεση ανταπόκριση ο ρεπόρτερ λέμε) και βλέπουμε το Χ φάκτορ (γιατί το λένε έτσι, άραγε?)

Σίγουρα επιλέγουν τα πλέον καλά και τα πλέον γελοία "περιστατικά" να μας δείξουν,όμως, νά΄ναι καλά οι άνθρωποι, φαντάζομαι πως έχουν δεί τα μάτια τους.......
Σίγουρα δεν έχουν οι κριτές την ζωντάνια του Ψινάκη, ααααα, αυτό θα το πω θα το φωνάξω.
Όμως, σωστά εστιάζουν στους διαγωνιζόμενους...

Τέλος!
Είμαι πλέον σίγουρη και δεν αλλάζω γνώμη!
"Η ψωνάρα" πρέπει να είναι στοιχείο του DNA
Δεν εξηγείται αλλιώς με τίποτα...
Άλλη λογική εξήγηση δεν υπάρχει - φυσικά αναφέρομαι στα γελοία περιστατικά, μην τρελλαθούμε σήμερα...

Αξιοπρεπεστάτη εκπομπή, δε λέω!
Πέρσυ ήταν μιά άλλη οντισιόν (δεν ενθυμούμαι νοερώς τώρα ποιά) που υπερέβαλλε στα γελοία περιστατικά - αλλά αναρρωτιέμαι όταν βλέπουν οι άνθρωποι αυτοί - που παίρνουν μέρος - τον εαυτό τους στο γυαλί, δεν γελάνε?

Ίσως και όχι...
Τές πάν...(παντεσπάν)
Αυτά με τα ριάλιτι. Μέχρι εδώ.
Δεν θα αναφερθώ πάλι σε τέτοια, σας το υπόσχομαι...
Λέω να σοβαρευτώ (μπούχαχαχαχαχαχα)

Μπλέ Καληνύχτες (όχι δεν θα κοιμηθώ, θα συνεχίσω να βλέπω το show όσο πάρει...)
και αφιερώνω την ΤΡΑΓΟΥΔΑΡΑ αυτή επειδή είναι σχετική και μ΄αρέσει πάάάάάάρα πολύ!

Voyage, Voyage...

Θέλω να ταξιδέψω, μακρυά...
Να φύγω
Να κοιτάω τον ωκεανό...

Voyage, voyage
Regard l'ocean...

Αλλά δεν μπορώ...
Κι έτσι τραγουδάω.

Καλό μήνα

Εγώ???

ΕΓΩ (???)
έχω ΠΑΝΤΑ δίκιο
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
εκτός απ΄τις φορές που δεν έχω...


Καλή Σαρακοστή να έχουμε όλοι!

Πάω για ψώνια....

Πω, πω κουράστηκα....

Τόση οικονομία έκανα σήμερα

Μου αξίζει ένα μπράβο (κι ένα Tiffany's....)

Αφιερωμένο στην αλήτισσα

Ερωτηματικά...

Σηκώθηκα το πρωί με δυνατό πονοκέφαλο... Με το ζόρι... Δεν ήθελα. Αναμαλλιασμένη και με πρησμένα τα μάτια απ΄τον ύπνο, έσουρα το κορμί μου μέχρι το μπάνιο για να ρίξω νερό στο πρόσωπό μου και να κάνω ένα ντούζ, μήπως συνέλθω και ξυπνήσω. Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη και τρόμαξα! Μάλλον, όλο το βράδυ τσακωνόμουνα ή με το μαξιλάρι ή με το πάπλωμα. Έριξα κρυφή ματιά, αλλά και τα δύο σώα...(ούφ!). Το ξυπνητήρι μόνο είδα να΄χει τα χάλια του. Ε! δεν είναι και το καλύτερο καθημερινά να σε πετάνε στον τοίχο....(καϋμενούλι...)

Αναρρωτήθηκα πως όλες αυτές οι όμορφες στα έργα ή στις διαφημίσεις ξυπνάνε και το μαλλί είναι άψογο (λές και τό'χουν κολλήσει πάνω στο κεφάλι τους - τρίχα δεν πετάει απ΄το μιζανπλί), το μακιγιάζ στην θέση του - μέχρι και το άι-λάϊνερ (πως λέμε άι χάσου) σε απόλυτη ευθεία και αρμονία με το βλέφαρο... Κι η βλεφαρίδα πυκνήήήήήή.... Μήπως πρίν ξυπνήσουν έχει ήδη κάνει την επίσκεψή του ο κομμωτής κι ο μακιγιέρ κι έχουν τακτοποιήσει τα πάντα "ενώ αυτές κοιμούνται"?
Και δεν έχουν ποτέ πονοκέφαλο? Μές την τρελλή χαρά σηκώνονται πρωί πρωί ό,τι κι άν έχουν κάνει το προηγούμενο βράδυ - από σέξ, μέχρι ανελέητο κυνηγητό των εγκληματιών για την αποκατάσταση της τάξης...

Και τσίτα το δέρμα. Ούτε ρυτιδίτσα, να με πάρει η ευχή...

Ρε μήπως γερνάω? Άκου ερωτηματικά που είχα πρωί πρωί...

Έπλυνα μούρη, έκανα ντούζ, χτένισα μαλλί, έντυσα κορμί, έβαψα μάτι, χείλη, μάγουλα κι έφυγα...

Μπάάάά, δεν γερνάω ακόμη...