Αθανάσιος Διάκος

Τρία πουλάκια κάθονταν στου Διάκου το ταμπούρι

το΄να τηράει τη Λειβαδιά και τ΄άλλο το Ζητούνι,

το τρίτο το καλύτερο μοιρολογάει και λέει

-          Πολύ μαυρίλα πλάκωσε, μαύρη σαν καλιακούδα.

 μην ο Καλύβας έρχεται, μην ο Λεβεντογιάννης;

-          Νουδ’ ο Καλύβας έρχεται, νουδ΄ο Λεβεντογιάννης

 Ομέρ Βρυώνης πλάκωσε με δεακοχτώ χιλιάδες.

Ο Διάκος σαν τ’αγροίκησε πολύ του κακοφάνει

ψηλή φωνή εσήκωσε, τον πρώτο του φωνάζει.

-          Τον ταϊφά μου σύναξε, μάσε τα παλικάρια,

 δώσ’ τους μπαρούτη περισσή και βόλια με τις χούφτες,

 γλήγορα και να πλιάσουμε κάτω την Αλαμάνα

 που’ ναι ταμπούρια δυνατά κι όμορφα μετερίζια.

Παίρνουνε τ΄αλαφρά σπαθιά και τα βαριά τουφέκια,

στην Αλαμάνα φτάνουνε και πιάνουν τα ταμπούρια.

-          Καρδιά παιδιά μου, φώναξε, παιδιά, μη φοβηθείτε!

 σταθείτε αντρειά σαν Έλληνες και σα Γραικοί σταθείτε!