Saturday, September 26, 2009

Βλέπω το θάνατό σου - 3D

OK.

Γενικά, τα θρίλερ δεν μου αρέσουν, εκτός κι άν είναι ψυχολογικά (ιδέ αυτό με την πεταλούδα-το πέταγμα ήταν, το στραμπούληγμα? Δεν θυμάμαι)
Όσα έχουν αίματα (τίποτα ντέν έματες, αλλά τές πα), βία, νοθεία, σέξ, αλκοόλ...(παρασύρθηκα) κάτι μου κάνουν...
Κάτι σε φρίκη, σε "κλείνωταμάτιαμουναμηντοδώαυτό" - δεν ξέρω πως να το πώ - σε ανακατωσούρα...
Ο έρωτάς μου, όμως, έχει ένα κάτι τις με αυτού του είδους τις ταινίες και τα εφέ τους. Όσο πιό καλά τα εφέ - δηλαδή όσο πιό πειστικό το σφαξομάνι - τόσο πιό δυνατό το γέλιο του.
Κι έτσι εγώ - ως φανταστική, υπέροχη και δοτική σύντροφος (αμέ) - έκλεισα εισητήρια για την προβολή στις 21:15.
Σε 3D, στην αίθουσα 2 στο The Mall.
Και πήγαμε.
Αφού φάγαμε βάφλα με δύο μπάλες παγωτό και σαντιγύ (όχι στο σινεμά μπρέ, σε άλλο μαγαζί), πήραμε πόπ κόρν και νάτσος με διπλό τυρί (δεν φτάνει το σκασμένο σε μονή δόση), κόκα κόλα (που πάει με όλα) και νερό, δώσαμε τα εισητήρια κι ανεβήκαμε την κυλιόμενη.
Πήγαμε στην αίθουσα, πήραμε τα εξτραορντινέρ γυαλιά 3D και καθήσαμε.
Κι άρχισε η ταινία.
'Τί στο καλό?', σκέφτηκα, '40 χρονών γυναίκα είμαι' (καλά ντέ 41, μη βαράς!), 'θα πάθω κάτι με τα παραμυθάκια?' ξανασκέφτηκα (ω, ναι, είπαμε ξανθιά που σκέφτεται for a change).

Και συνεχίζεται η ταινία.
Οι πρωταγωνιστές (χα!) βλέπουν ράλι. Λένε βλακείες, χαζολογάνε, πίνουν ουίσκυ από κάτι κυάλια... και ξάφνου! το δυστύχημα. Αυτοκίνητα λαμπαδιασμένα, κορμιά κομμένα στη μέση και πλακωμένα απο μπετόν - κεφάλι μπλού γυρισμένο πρός τον έρωτα να μονολογεί: 'τί έγινε τώρα? έχουμε κι άλλα θύματα?'
Γλιτώνουν οι δικοί μου, γιατί ο έτσι είδε όραμα ότι θα γίνει το χάος και τους έβγαλε πρίν γίνει, πάνε σε καφετέρια για καφέ, αφού έχουν δεί μία ρόδα να διαλύει μία κοπελλιά. Δεν το βλέπω γιατί ψυχανεμίζομαι την σκηνή κι έτσι βάζω το χέρι μου μπροστά στα γυαλιά - πού είναι το καθαριστικό ύφασμα γυαλιών?
Μακελειό στην κερκίδα των αγώνων, 52 οι νεκροί.
Επόμενη σκηνή, κεριά αναμένα στα συρματοπλέγματα της πίστας, τύπος φανερά τσαντισμένος κατηγορεί τον ήρωα πως σκότωσε την γυναίκα του.
Ύφος τρελλού, μάτια γυαλιστερά, μίσος allover.
Τί λέ ρε μεγάλε? 'Ενα όραμα είχαμε, δεν σου σκοτώσαμε την έτσι κι όλας....
Αλλά περισσότερο κατηγορεί τον σεκιουριτά, που είναι και μαύρος και πρώην αλκοολικός.
Επόμενη σκηνή: Ο Τρελλαμένος τύπος έξω απ΄το σπίτι του σοκολατένιου να πίνει μπύρες - ντίρλα ο τύπος - εγώ δεν βλέπω (γυρισμένο κεφάλι πρός έρωτα) γιατί την περιμένω την ιστορία.....
Και λέω στον έρωτα: Μωρό, εγώ φεύγω, βγαίνω έξω, δεν μπορώ να το δώ αυτό το πράγμα.
- Μαζί ήρθαμε αγάπη μου, θα βγώ κι εγώ
- Τί λές τώρα? Θα μείνεις να το δείς. Εγώ θα κάνω βόλτα στα μαγαζιά (είναι κλειστά, μην φοβάσαι) κι όταν τελειώσει θα συναντηθούμε να πάμε σπίτι.
Έφυγα άρον άρον.
Προτίμησα να παίζω Luxor στο κινητό μία ώρα, παρά να έχω αυχενικό μετά από μία ώρα.


Βγήκε απ΄την αίθουσα κατασκασμένος απ΄τα γέλια και στεναχωρημένος γιατί εγώ δεν ευχαριστήθηκα, αφού μου είπε πως όλοι τελικά σκοτώθηκαν γιατί έπρεπε να πεθάνουν ούτως ή άλλως.
- Άσε καρδούλα μου, του λέω, ευχαριστήθηκα και μάλιστα πολύ. Είδα κάτι φανταστικά παπούτσια Versace στο Nak που δεν είχαν τιμή.....(γιατί άν είχαν θα ήταν πάνω από 600 ευρώ το ένα - όχι το ζευγάρι....)

3 comments:

αθεόφοβος said...

Και που να δείς 4D ,να κουνάει το κάθισμα,να πέφτουν πιτσιλιές νερό,να φυσάει στο σβέρκο σου...
http://atheofobos2.blogspot.com/

roadartist said...

Δε μου αρέσουν καθόλου τα θρίλερ ρε γμτ.. Πάντως για 3D μεσα :)

bluesmartoula said...

Τρομακτική εμπειρία Αθεόφοβέ μου! Έχω ήδη φύγει για σοκολατοθεραπεία. Τί να μου κάνουν οι βιτρίνες σ΄αυτή την περίπτωση?

Καλλιτέχνιδά μου, ούτε κι εμένα μ΄αρέσουν. Η ανάγκη, όμως, βλέπεις με ανάγκασε...χιχιχιχι

Σας φιλώ και τους δύο και να ξέρετε πως σας διαβάζω συνέχεια.