Σε παραλία μοναχική άφησα τα ρούχα μου
και βούτηξα στην μπλέ θάλασσα
αφήνοντας πίσω μου, εκεί έξω, τις σκέψεις μου
Κολύμπησα μέχρι που δεν είχα άλλη ανάσα
κι αλάφρωσε το κορμί μου από το βάρος
Εκεί στο σαλόνι κοιτούσα ψηλά στον ουρανό
τα σύννεφα να τρέχουν σε σχήματα αλλόκοτα
και το μυαλό μου συνδύαζε όλα τα περιγράματα
σε ολοκληρωμένο πάζλ που έδειχνε μια παραλία
εκείνη την παραλία που'χε αλαφρώσει το κορμί μου
απ΄το βάρος
Έστριψα ένα τσιγάρο βαρύ
Ρούφηξα τα σπλάχνα του στα σπλάχνα μου
για να με τιμωρήσω
Το μυαλό γυρνάει εκεί που δεν θες, πάντα
παίζει παιχνίδια με την αλήθεια και το ψέμα
δημιουργεί εικόνες κι ονειροφαντασιές
αφάνταστες
Όπως και τα δαχτυλίδια του καπνού
Θα φύγω ταξίδι
Μακρυά
Η παραλία δεν υπάρχει πιά
τα σύννεφα, όμως?
3 comments:
Τα σύννεφα ταξιδεύουν Σμαρτούλα.....
Αργά ή γρήγορα...πάλι εκεί θα ξαναγυρίσουν.........
τι ωραιες σκεψεις ποσταρες..
..ποσοι νιωθουμε*νιωσαμε, ετσι..
καλησπερα bluesmartouli..
Πριγκηπά μου, που είστε? Χαθήκατε...
Το΄χουν αυτό τα σύννεφα... Ξαναγυρνάν...
Καλυτέχνιδά μου, σ΄ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια...
Με ανακουφίζει που δεν είμαι μόνη μου σ΄αυτές τις σκέψεις...
Μερικές φορές νοιώθω πως ό,τι νοιώθω το νοιώθω μόνο εγώ...
Δεν είναι εγωισμός...Άγνοια είναι...
Γλυκειά Καληνύχτα
Post a Comment