Η πρώτη φορά που ξενύχτησα ήταν πριν από πολλά χρόνια. 13 θα ήμουν, 15...δεν θυμάμαι ακριβώς.
Βγήκα με τους γονείς μου και πήγαμε σε μία μπουάτ στο Κολωνάκι, όπου τραγουδούσε ο υπέροχος Νίκος Γούναρης. Θυμάμαι απ΄το μαγαζί λίγα πράγματα. Ήταν υπόγειο, με απαλό φωτισμό και πολύ καλό εξαερισμό. Κρύωνα λίγο. Τα τραπέζια ήταν στρογγυλά και με αρκετή απόσταση ανάμεσά τους - καθόμασταν άνετα, δηλαδή.
Εγώ τέτοιου είδους μουσική δεν άκουγα τότε, ούτε και σήμερα ακούω, αλλά οι γονείς μου κάθε Κυριακή άκουγαν "ελληνική μουσική", γεγονός το οποίο με εξενεύριζε αφάνταστα, αλλά ήταν αναγκαίο κακό...
Θυμάμαι, είχα βάλει "τα καλά μου" και είχα αφήσει τα μαλλιά μου ελεύθερα. Ήταν μέχρι το ύψος της μέσης τότε, κατάξανθα, και του πατέρα μου του άρεσαν ιδιαίτερα. Όμως, συνήθως τα έπιανα κοτσίδα γιατί πολύ με ενοχλούσαν.
Θυμάμαι τους σερβιτόρους, ασπρόμαυρη στολή, με πετσέτα περασμένη στο μπράτσο να μας σερβίρουν κρασί. Δηλαδή εμένα πορτοκαλάδα μου έφεραν, αλλά τέλος πάντων.
Θυμάμαι πως είχα ενθουσιαστεί με τα ζεστά ψωμάκια που επάνω τους έβαλα παγωμένο βούτυρο που μας είχαν φέρει και με το πεντανόστιμο φαγητό που μας προσέφεραν.
Όταν βγήκε στην σκηνή ο κος Γούναρης, η μελωδική, βαθιά, βελούδινη φωνή του - ήταν σε μεγάλη ηλικία, αλλά η φωνή του υπέροχη - με συνεπήρε...
Είχα σχεδόν κοκκαλώσει στο τραπέζι, απολαμβάνοντας μελωδίες που τις Κυριακές τις θεωρούσα "απαίσια τραγούδια".
Σιγοτραγουδήσαμε όλοι μαζί το "ένας φίλος ήρθ΄απόψε απ΄τα παλιά" (δεν το βρήκα στο γιούτιούμπ) και το "σουσουράδα" και για να μην μακρυγορώ, εκείνο το βράδυ είχα την ομορφότερη εμπειρία της ζωής μου.
Ήταν πολύ μεγάλο σφάλμα να αναφέρω κάτι στην παρέα. Ήμουνα έφηβη, ήταν τραγικό παράπτωμα η έξοδος με τους γονείς και μάλιστα σε ελληνικά ακούσματα. Έτσι, δεν ανέφερα. Κράτησα την ανάμνηση για μένα. Κάτι δικό μου μαζί με τους δύο ανθρώπους που μου χάρισαν τη ζωή και ευτυχώς βρίσκονται ακόμη στο πλάι μου. Με τους δύο ανθρώπους που με στηρίζουν, με συμβουλεύουν, με πονούν και μ΄αγαπούν πραγματικά, χωρίς ανταλλάγματα ή συμβιβασμούς. Δεν ήταν η τελευταία φορά που βγήκα μαζί τους.
Όμως, αυτή, η πρώτη φορά, έχει χαραχτεί για πάντα μέσα μου
Ξεφυλλίζοντας σήμερα κάποια άλμπουμ με φωτογραφίες είδα την μαμά και τον μπαμπά μου νέους - λίγο πιό μικρούς από μένα... Συνειδητοποίησα πως 25 χρόνια μετά, δεν έχουν αλλάξει στα μάτια μου...
Μαμά, Μπαμπά σας λατρεύω
6 comments:
Για δες σύμπτωση!
Και μένα ή πρώτη νυχτερινή έξοδος φορώντας κοντά παντελονάκια ήταν σε κέντρο που τραγουδούσε ο Γούναρης,μόνο που ήταν στις διακοπές καλοκαίρι στα Χανιά !
Ωραία φωνή, έτσι?
Καληνύχτα
Γούναρης; Να μη ρωτήσω ηλικία :))) Πάντως όντως είχε βελούδινη φωνή.
τρυφερό, γλυκό, όμορφο, ζεστό το κείμενο σου
πόσο ωραίο να μπορούμε να αγαπάμε και να το δείχνουμε
καλά να είσαι εσύ και οι άνθρωποι σου :)
Αγαπητέ Δείμο, γιατί να μην ρωτήσεις? Το καλοκαίρι θα αφήσω τα 40... Δεν φοβάμαι τα χρόνια, αλλά να...τον τελευταίο καιρό αναπολώ έντονα την ξενοισιά των παιδικών κι εφηβικών μου χρόνων
Helorus, δεν υπάρχει ωραιότερο συναίσθημα απ΄την αγάπη. Κι όσο κι αν "κοστίζει" θεωρώ πως μόνο άν μεγαλώνουμε μ΄αγάπη αποκτάμε και την ικανότητα να την δείχνουμε.
Σ΄ευχαριστώ για την ευχή σου κι ανταποδίδω στο μέγιστο...
Γλυκειά Καληνύχτα
ή στραβός είναι ο γιαλός, ή στραβά αρμενίζουμε. Η ηλικία των 40 σου, δεν συνάδει με τον Νίκο Γούναρη που πέθανε το 1965, χρονιά, που δεν είχες γεννηθεί ακόμη.
Ψάξε στις μνήμες σου, το ποιός ήταν ακριβώς ο τραγουδιστής που είδες κατά το 80΄που ήσουν 13.
Post a Comment