Robe unbuttoned....

Ρόμπα ξεκούμπωτη.... με ρόζ πασούμια....

Και δεν πρόλαβα να το σβήσω το ρημάδι το πόστ, ώστε να μην γίνω μπλογκιακώς ρεζίλι....

ΟΚ. Η γλυκοκερασοζουζούνα μ΄έβαλε σε σκέψεις...

Και σχολιάζει στο προηγούμενο πόστ:

At Thursday, April 17, 2008 11:20:00 AM, Γλυκο-Κερασο-Ζouzouna
ή στραβός είναι ο γιαλός, ή στραβά αρμενίζουμε. Η ηλικία των 40 σου, δεν συνάδει με τον Νίκο Γούναρη που πέθανε το 1965, χρονιά, που δεν είχες γεννηθεί ακόμη. Ψάξε στις μνήμες σου, το ποιός ήταν ακριβώς ο τραγουδιστής που είδες κατά το 80΄που ήσουν 13.

Δεν είναι στραβός ο γιαλός, εγώ στραβά αρμενίζω...
55-60 χρονών δεν είμαι, θα το ήξερα
Θα μου τό΄χε πεί κι ο καθρέφτης – δεν αγνοεί ποτέ ρυτίδες ο άτιμος

Έτσι, πήρα τηλέφωνο την μαμά μου.

- Μάμυ, θέλω να σε πάω κάποια χρονάκια πίσω

- Ευχαρίστως παιδί μου. Πόσα χρόνια?

- Αρκετά. Θυμάσαι που είχαμε πάει με τον μπαμπά σ΄ένα κέντρο που τραγουδούσε ο Γούναρης ένα βράδυ, στο Κολωνάκι... την πρώτη φορά που βγήκαμε μαζί?

ΚΕΝΟ - ΑΠΟΛΥΤΟ ΚΕΝΟ

Ήμουνα τόσο πολύ σίγουρη ότι είχαμε πάει στον Γούναρη, μέχρι την στιγμή που το κενό, γέμισε....
- στον Τόνυ Μαρούδα είχαμε πάει παιδί μου...σε μιά ταβέρνα πίσω απ΄το Χίλτον

(γκάσπ! ούτε το Κολωνάκι δεν ήξερα που έπεφτε? Τζάμπα οι κοπάνες.... φτού!)

Το αντιπαρέρχομαι το υπονοούμενο (Χίλτον-Κολωνάκι) και συνεχίζω...
- και δεν μου λές μαμά, τραγουδούσε τραγούδια του Γούναρη?
- Ναι, δεν θυμάσαι που τραγουδούσαμε μαζί το «ποιός σε πήρε να΄ξερα και θα τον εσκότωνα...» με τον μπαμπά που του αρέσει πολύ?

Αααααα. και το τραγούδι μιά χαρά το θυμόμουνα.... Να χαρώ εγώ ανάμνηση.....

- και δεν μου λές μαμά, η φωνή του ήταν μελωδική και βελούδινη?

- Ναι. Θυμάμαι πως είχες ενθουσιαστεί... Αχ, βρε παιδί μου τί μου θύμισες τώρα.... Θυμάσαι πόσο όμορφα είχαμε περάσει?
- Πως, πως θυμάμαι μαμά. Ανεξίτηλα στην μνήμη μου χαραγμένες οι στιγμές.... Άντε γειά μαμά...

Τώρα μάλιστα.
Τώρα εξηγούνται όλα
Τώρα εξηγείται και γιατί ο Αθεόφοβος ρώτησε για την ηλικία μου.

Ξανθιά η μπλού, το΄χω δηλώσει πολλές φορές
Αυτό που δεν ήξερα ήταν πως η ξανθιά με αλτσχάϊμερ γίνεται πιό γραφικά ρεζίλι....

Σε άλλο πόστ θα γράψω για την συναυλία του Έλβις που θυμάμαι πεντακάθαρα πως ήμουν εκεί. Ήταν το 77 - 1977 εννοείται, μην μπερδευόμαστε - που πέθανε. Τότε ήμουνα 9 χρονών. Τον προηγούμενο χρόνο, θυμάμαι έντονα πως τραγουδούσα μαζί του στην σκηνή...χαμός είχε γίνει....ναι, ναι το θυμάμαι σαν να΄ναι τώρα....


Γλυκοκερασοζουζούνα μου, σ΄ευχαριστώ πολύ πολύ

Υ.Γ: Η μαμά μου έχει μείνει με την απορία: Καλά, τί σ΄έπιασε τώρα και το θυμήθηκες αυτό?...

Ε! είπα να φρεσκάρω τη μνήμη μου μάνα, γιατί γερνάω και δεν είναι σωστό να θυμάμαι λάθος πράγματα.....

(Την αποτέλειωσα....)