Όταν η καρδιά βλέπει κι ο νούς σιωπά...

Το πρωί την βρήκε στο αυτοκίνητο να οδηγεί

Είχε ήδη γλυκοχαράξει κι ο ήλιος άρχιζε ν΄αφήνει ελεύθερες τις πρώτες ακτίνες του, που πέφτανε στα μάτια της και της φώτιζαν την εικόνα του

- Τί βλακεία να μην πάρω τα γυαλιά μαζί... Πώς να ξέρω πως θα φτάσει το ξημέρωμα?

- Εμ, κοριτσάκι μου πρέπει να είσαι πάντα προετοιμασμένη...

- Σωστά

Στο cd το υπέροχο τραγούδι που το΄χε πρωτακούσει στην ταινία του Αλμοδοβάρ - Τα ψηλά τακούνια... Τί όμορφη μελωδία. Της έφερνε ένα γλυκόπικρο χαμόγελο στα χείλη

- Πώς την "πάτησα" εγώ έτσι?

- Πατώντας την

- Με ειρωνεύεσαι

- Όχι βέβαια

- Καλά, δεν είδα τί έργο παιζόταν μπροστά στα μάτια μου?

- Τα μάτια σου κι η καρδιά σου είδαν. Το μυαλό σου σιώπησε...

- Θα΄λεγα τώρα, αλλά είναι πρωί και το πρωί δεν βρίζω... τουλάχιστον όχι εμένα

- Βρέ κορίτσι μου, τί δεν είδες? Ότι δεν έπαιζες κανέναν ρόλο, ότι προσπαθούσε να σε πείσει πως είσαι τρελλή, ότι κάθε τι που έλεγε δεν έστεκε - δεν κόλαγε με την συμπεριφορά του?

- Άκουγα λόγια μόνο?

- Ναι

- Καλά, τα λόγια περνάν απ΄το μυαλό. Όταν τα φιλτράρει, το ψέμα απ΄την αλήθεια χωρίζουν

- Ναι, έτσι γίνεται, άν το μυαλό βρίσκεται στην πραγματικότητα και μπορεί να συνδέει λόγια με παραστάσεις. Όταν βρίσκεται στον "όμορφο κι αγγελικά πλασμένο κόσμο" τότε...

- Ιδού η κατάληξη ε?

- Πές το κι έτσι

- Και τώρα?

- Τώρα, τίποτα. Μάζεψε κομμάτια κι έλα πίσω στη γή

- Ποιά γή? Στο κέντρο της είμαι... Τόσο μεγάλη πτώση

- Καταλαβαίνω... Δεν είναι εύκολο ένα διαζύγιο

- Δεν είναι το διαζύγιο... Είναι ο τρόπος. Δεν μπορεί το προηγούμενο βράδυ να κάνουμε έρωτα με πάθος - όπως κάθε μέρα άλλωστε - και το πρωί στον καφέ να μου "σκάει το παραμύθι"! Δηλαδή, αυτό είναι παρανοϊκό! Αυτό δεν χωράει ο νούς μου

- Ναι

- Είναι τρελλό, είναι απάνθρωπο

- Ναι

- Το λές εσύ αυτό που είσαι άντρας. Σκέψου!

- Δεν είμαστε όλοι οι άντρες έτσι ρε παιδί μου. Μερικοί έχουμε ξεφύγει απ΄την εφηβεία...

- Δεν σας βάζω όλους στο ίδιο σακί. Το΄χουμε ξανασυζητήσει. Όμως, έχετε μια διαφορετική άποψη... Δεν ξέρω, δεν ξέρω. Έχει περάσει ένας χρόνος και ακόμα δεν έχω καταφέρει να εντοπίσω που έκανα λάθος.

- Στο΄χουμε πεί όλοι και δεν λές να το καταλάβεις... Το λάθος ήταν του μυαλού σου. Ο άνθρωπος ήταν αλλού, απ΄την αρχή. Τώρα, γιατί σε παντρεύτηκε δεν μπορώ να ξέρω. Δεν ήμουνα ποτέ φίλος του και το ξέρεις.

- Και πολύ καλά έκανες!

- Γενικά, είσαι καλά? Είχαμε να τα πούμε κάμποσο.

- Καλά, καλά, δεν βαριέσαι.

- Πέρασες όμορφα σήμερα, που συναντηθήκαμε όλη η παλιοπαρέα?

- Ναι, μου είχατε λείψει. Δεν πολυέβγαινα κιόλας. Δεν είχα όρεξη...

- Κι εμάς μας έλειψες. Το ξέρεις πως σ΄αγαπάμε

- Κι εγώ σας αγαπάω ...

- Τόσο τυφλή ε?

- Πάμε πάλι?

- Τόσο τυφλή, λέω

- Εμ, αφού δεν πήρα γυαλιά...

- Θα μ΄αφήσεις σπίτι?

- Ναι

- ΟΚ.

Της έπιασε απαλά το χέρι και της το φίλησε

Δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή

Ο νούς της σιωπούσε ακόμα...