Θα εκπλαγείς....

- Θα εκπλαγείς για το τι μπορείς να κάνεις όταν θέλεις κάτι τόσο πολύ.... της είπε.
Γιατρός είναι, σκέφτηκε, κάτι θα ξέρει.
Μερικά λεπτά πρίν της είχε πεί πως είναι έγκυος.
Είχε μια ψυχούλα μέσα της που θα μεγάλωνε μέρα με τη μέρα
Όμως, έπρεπε να μείνει ξαπλωμένη σ΄ένα κρεββάτι
Μερική αποκόληση πλακούντα, της είπε.

- Άν θέλεις αυτό το μωρό, πρέπει να μείνεις στο κρεββάτι. Θα σηκώνεσαι για να κάνεις ένα μπάνιο και όταν θέλεις να φάς. Τις υπόλοιπες ώρες θα είσαι ξαπλωμένη.
- Και πως θα περνάει η ώρα όταν είμαι ξαπλωμένη? Μπορείς να μου πείς?
- Θα βλέπεις τηλεόραση, θα διαβάζεις...
- Τόσο απλά?
- Τόσο. Άν θέλεις το μωρό.

Έφυγε απ΄το ιατρείο. Σκεφτόταν, έκλαιγε, γελούσε.
Ανάμεικτα συναισθήματα.
Δεν είχε καθήσει ποτέ στο κρεββάτι για περισσότερες ώρες απ΄όσες έπρεπε να κοιμηθεί. Δούλευε, δούλευε συνέχεια.
Απ΄το πρωί του Θεού μέχρι το βράδυ.
Φοβόταν.

Ήθελε το μωρό.
Δεν ήθελε το μωρό.
Κάτι μέσα της, τής έλεγε πως δεν είναι έτοιμη να γίνει μάνα.

- Πότε θα είσαι έτοιμη παιδί μου? της είχε πεί η δική της μητέρα
- Πότε μάνα?
- Ποτέ αγάπη μου. Ποτέ. Μόλις νοιώσεις τις κλωτσιές του, μόλις ακούσεις τον χτύπο της καρδιάς του στον υπέρηχο, μόλις η κοιλιά σου είναι τεράστια, τότε ξέρεις πως είσαι φτιαγμένη γι΄αυτό. Φτιαγμένη, όχι έτοιμη....
- Μάνα, φοβάμαι.
- Το ξέρω καρδιά μου. Κι εγώ φοβόμουν όταν ήσουν στην κοιλιά μου. Φοβόμουν κι όταν βγήκες από κεί μέσα.... Φοβάμαι και τώρα
- Αξίζει? τόσος φόβος?
- Αξίζει. Την κάθε στιγμή. Το κάθε δευτερόλεπτο. Την κάθε ανασούλα
- Μάνα, φοβάμαι.... δεν είμαι ικανή να μεγαλώσω ένα μωρό
- Είσαι παιδί μου. Είσαι από τότε που φρόντιζες τις κούκλες σου
- Μάνα, κούκλες ήτανε. Δεν ήταν ζωντανό δικό μου πλάσμα.
- Το΄χεις μέσα σου παιδί μου. Έτσι είναι η φύση. Τα΄χει σοφά πλασμένα

Κάθησε στο κρεββάτι. Πολλούς μήνες. Αμέτρητες ώρες....
Κι έφερε στον κόσμο το πλάσμα της.
Και τελικά, ήταν πάντα έτοιμη να γίνει μάνα......

Θα εκπλαγείς για το τι μπορείς να κάνεις όταν θέλεις κάτι τόσο πολύ, της είχε πεί.......