Αυτό είναι το "χτικιό" μου. Αυτό με σακατεύει....
Σήμερα είχα πολύ πολύ τρέξιμο.
Δεν σταμάτησα δευτερόλεπτο.
Γύρω στις 8:30 το βράδυ έφυγα απ΄το γραφείο, ικανοποιημένη γιατί είχα καταφέρει το "mission impossible"!
Φυσικά.
Δεν γινόταν να μην είχα ολοκληρώσει την δουλειά.
Ήμουνα αποφασισμένη να μείνω και όλη τη νύχτα.
Ήξερα ότι δεν θα χρειαστεί.
Απλά ήμουνα αποφασισμένη.
Μπήκα, λοιπόν, στο μπλουσμαρτούλι μου για να πάρω τον δρόμο της επιστροφής....
Πρώτη κίνηση μετά το γύρισμα του κλειδιού, μούρη cd player απ΄την τσάντα στην θέση του.
Το τραγούδι συνεχίζει από κεί που το άφησα το πρωί...
And I'm feeling good....
(Γειά σου ρε Νίνα - πράγμα αδύνατο, αλλά ας αναπαύσει ο Θεός την ψυχούλα της... με κάνει και νοιώθω απίστευτα ανεβασμένη)
Στο πρώτο χιλιόμετρο είχα καταλάβει σε πόση ώρα θα φτάσω σπίτι.
15 χρόνια εμπειρία είναι αυτή, δεν είναι και λίγο.....
Δυνάμωσα την ένταση του λάλά και μέχρι να φτάσω σπίτι δεν σταμάτησα να τραγουδάω.
Τελικά, ίσως και να μην είναι τόσο "χτικιό".
Ίσως να χρειάζεται αυτός ο χρόνος μ΄εμένα, για μένα.
Ίσως....
4 comments:
Μιαμιση ωρα απο το γραφειο? Αντε καλε, μονο σ'εσενα συμβαινει αυτο. Οι υπολοιποι φτανουμε στον προορισμο μας στο πενταλεπτο. Απαπαπαπα! Μα που μενεις ?
Athens-Greece ??
tolitsa μου δεν είπα ότι συμβαίνει μόνο σ΄εμένα. Απλά ψάχνω να βρώ τρόπους να μην με κουράζει....και να με πείθω ότι δεν με κουράζει...
Αχ! καλη μου bluesmartoulis, εκανα black humor,αυτοσαρκαζομενη πιο πολυ, θελοντας να δειξω οτι βραζουμε στο ιδιο καζανι ολοι και οτι σε κατανοω απολυτα. Μερικες φορες ομως το υφος ενος σχολιου δεν περνα μεσα απο τις γραμμες ενος κειμενου.
Δεν παρεξήγησα tolitsa μου. Καθόλου μάλιστα.
Post a Comment