Thursday, February 01, 2007

Συνέβη......40 χρόνια μετά

Καθόταν στο κρεββάτι.
Κοίταζε τα γέρικα χέρια του με τα χοντρά γυαλιά του και δεν τα γνώριζε.
Δεν είχε τη δύναμη να σηκωθεί να πάει στον καθρέφτη για να δεί.
"Νουμπία", φώναξε, "φέρε μου τον καθρέφτη".
"Αμέσως κύριε"
Εμφανίστηκε στο δωμάτιο με τον καθρέφτη και του τον έδωσε.
Ήταν νέα αυτή η κοπέλλα που τον φρόντιζε και του θύμιζε κάτι. Άσχετα από το χρώμα του δέρματός της του θύμιζε κάτι που είχε χάσει καιρό.
Το μικρό της στήθος, η μεγαλύτερη - σε σχέση - περιφέρεια, η λεπτή μέση....
Του την θυμίζει πολύ.
Πάρα πολύ.
Τότε που ήταν νέος και είχε όλη τη ζωή μπροστά του.
Την γνώρισε στα 25 του.
Εκείνη 28. Ελεύθερο πνεύμα.
Δεν στεκόταν πουθενά.
Υπέροχα μακρυά ξανθά μαλλιά, απίστευτα όμορφο πρόσωπο. Χαμόγελο που τον μάγευε - και χαμογελούσε τόσο συχνά.
Χέρια που τα ονειρευόταν να τον αγγίζουν. Δάχτυλα όμορφα, νύχια περιποιημένα. Εκπληκτικό ντύσιμο ακόμα κι άν φορούσε σάκο. Υπέροχη ακόμα κι όταν δεν είχε τα κέφια της και εμφανιζόταν άβαφτη και μουτρωμένη.
Τα πάντα επάνω της τον φώναζαν.
Εκείνη όχι.
Της είχε δείξει άπειρες φορές ότι θα ήθελε η σχέση τους να μην είναι αυστηρά επαγγελματική. Πως θα ήθελε να προχωρήσουν σε κάτι .... άλλο, κι ότι έβγαινε.
Θυμάται ακόμα τα λόγια της:
- Ρόμπερτ, έρχεσαι λίγο σε παρακαλώ για να δούμε αυτή την αίτηση?
Θεϊκή φωνή. Μελωδία.
Και δεν του έριχνε ούτε ένα βλέμμα. Ήταν αφοσιωμένη στα χαρτιά της.
Πόσες φορές ήθελε να σκίσει αυτά τα παλιόχαρτα, να την σηκώσει απ΄την καρέκλα και να την φιλήσει βαθιά, με πάθος. Μήπως και συγκινηθεί.
Δεν τολμούσε. Δεν γινόταν.
Όταν έφυγε απ΄τη δουλειά και πήγε αλλού, φρόντισε να μάθει το τηλέφωνό της και πού και πού την έπαιρνε ένα τηλέφωνο δήθεν για να ρωτήσει πως τα πάει, άν είναι ευχαριστημένη. Δεν μπορούσε να μην ακούει την φωνή της
Να μην ξέρει τι κάνει.
Ώσπου ένα απόγευμα που μιλούσαν, τη ρώτησε:
- Θα ήθελες να πάμε για έναν καφέ? Να θυμηθούμε και τα παλιά?
- Με μεγάλη μου χαρά - του απάντησε.
Συναντήθηκαν σε καφετέρια που πιό αργά το βράδυ γινόταν κάτι σαν μπαράκι, με ωραία μουσικούλα και ποτάκι.
Μόλις την είδε του κόπηκαν τα πόδια. Τόσο όμορφη δεν την θυμόταν. Της πήγαινε η νέα της δουλειά. Της είχε δώσει άλλον αέρα.
Φιλήθηκαν στο μάγουλο και μπήκαν μέσα.
Βρήκαν τραπέζι και κάθησαν.
- Εδώ είναι η ευκαιρία σου Ρόμπερτ - σκέφτηκε.
Μιλούσαν δύο ώρες περίπου. Γελούσαν. Θυμόντουσαν.
Ώσπου το είπε. Το ξεστόμισε.
Τρέμοντας από αγωνία για την αντίδρασή της.
- Σ΄αγαπώ, σε θέλω. Χρόνια τώρα
Έμεινε με ανοιχτό το στόμα.
Καλά, δεν είχε καταλάβει τίποτα?
- Ρόμπερτ! Σταμάτα να με πειράζεις - του είπε χαριτωμένα
- Δεν σε πειράζω.
- Ρόμπερτ, δεν...... δεν ξέρω τι να πώ.
Είχε ανοίξει τα μάτια της διάπλατα. Έκπληξη παντού. Στην κίνησή της, στην στάση του σώματός της. Φοβήθηκε για μιά στιγμή πως θα σηκωθεί και θα φύγει.
Αλλά έμεινε.
Και συνέχισαν.
Γίναν ζευγάρι.
Τα ωραιότερα 4 χρόνια της ζωής του.
Τα έζησε μ΄εκείνη.
Κι έκανε λάθη που εκείνη δεν μπόρεσε να του συγχωρέσει.
Όχι, όχι δεν πήγε με άλλη γυναίκα. Όχι.
Εκμεταλλεύτηκε την καλωσύνη της, την αθωώτητά της, την αγάπη που της ενέπνευσε.
Και δεν το καταλάβαινε. Νόμιζε πως έτσι έπρεπε να είναι δύο άνθρωποι σε μιά σχέση. Η γυναίκα να δίνει τα πάντα και ο άντρας να είναι το αφεντικό.
Το κατάλαβε όταν μάζευε τα πράγματά της και έφευγε απ΄το σπίτι.
Και δεν έκανε τίποτα.
Την ήξερε καλά.
Ότι και να έκανε θα ήταν ανώφελο.
Δεν υπήρχε δρόμος γυρισμού.
Ξάπλωσε στο κρεββάτι του και γύρισε στο πλάι.
Εκεί αποκοιμήθηκε για πάντα έχοντας το πιό ήρεμο χαμόγελο που είχε ποτέ.
Έζησε ευτυχισμένος γιατί ένα ελάχιστο χρονικό διάστημα στην άδεια του ζωή αγαπήθηκε τόσο πολύ......

6 comments:

Μικρός Πρίγκιπας said...

Μήπως συμβαίνει καθημερινά σε χιλιάδες ανθρώπους; Μάλλον. Όνειρα γλυκά.

πνευμα said...

Ο έρωτας και η ζωή δεν μπάινουν σε καλούπια...

Ευτυχής που έφυγε με χαμόγελο.


ΥΓ. Μμμμ.. και ο οίστρος συνεχίζεται

Την καλησπέρα μου.

bluesmartoula said...

Μικρέ μου Πρίγκηπα: Καθημερινά χιλιάδες άνθρωποι αφήνουν την τελευταία τους πνοή. Με χαμόγελο, όμως? Δεν ξέρω. Μάλλον (πάντως δεν θα κοιμηθώ ακόμα. και σ΄ευχαριστώ για την ευχή - ανταποδίδω)
Πνεύμα μου: Τίποτα δεν μπαίνει σε καλούπι άν δεν θέλουμε εμείς να το βάλουμε.
Και ναι... ο οίστρος συνεχίζεται.

Anonymous said...

Ειναι ωραιο να ζεις τον ερωτα εστω και σε λαθος ηλικια και να καταληγεις μετα απο αυτο εστω.
Πιστευω ομως οτι ειναι μια καλη εμπειρια που πρεπει να τη ζησεις για να καταλαβεις τι χανεις.
Μη ξεχναμε η ζωη ειναι μικρη, ωραια και μας κρυβει εκπληξεις αρκει μονο να μπορουμε να τις ανακαληψουμε και να τις απολαυσουμε με οποιο κοστος.

Anonymous said...

Ξέρεις κάτι? Λένε πως η πρώτη αγάπη ποτέ δεν ξεχνιέτε. Όμως πως μπορείς να είσαι σίγουρος/η ότι την έχεις πραγματικά βρει? Η περίπτωση που αναφέρεις τη βρήκε , αλλά όπως κάθε πρωτάρης δεν ήξερε πως να συμπεριφερθεί. Γιατί τα πράγματα που συμβαίνουν στη ΄ζωή μας έχουν πάντα το φαινόμενο του ετεροχρονισμού? Αυτό το μπρος-πίσω που μας αποσυντονίζει?

bluesmartoula said...

Αδέρφια, είστε απόλαυση!!