Γιατί συνέβη 40 χρόνια μετά?

Καθόταν στην καρέκλα.

Γύρω της τιτίβιζαν τα εγγόνια της.

Δεν είχαν αποφασίσει ποιό παραμύθι ήθελαν να τους πεί.

Τα κοίταζε και γέμιζαν τα μάτια της και η ψυχή της από τις φατσούλες αυτές.

Πόσο της θύμιζαν τα παιδιά της!

Πως πέρασαν έτσι τα χρόνια? Σαν νερό.

Αφότου έφυγε απ΄το σπίτι, το οίκημα που ζήσαν 4 χρόνια με τον Ρόμπερτ, όλα ήρθαν όπως τα ήθελε.

Γιατί θυμήθηκε τον Ρόμπερτ τώρα? 40 χρόνια μετά?

Δεν μπορούσε να καταλάβει.

Στην αρχή έκλαψε πολύ.

Πάρα πολύ. Δεν μπορούσε να πιστέψει πόσο την είχε κοροϊδέψει.

Και της πήρε καιρό να τον ξεπεράσει.

Όταν ήταν μαζί στη δουλειά τον αγάπησε. Δεν είπε τίποτα. Μόνο η καρδιά της χτυπούσε τόσο πολύ δυνατά όταν ήταν δίπλα της. Και γι'αυτό έπεφτε πάνω απ΄τα χαρτιά της. Μήπως και καταλάβει κάτι.

Δεν έπρεπε να καταλάβει.

Η δουλειά είναι δουλειά. Δεν μπορεί να μπλέκεται με συναισθήματα.

Κι όμως, έχανε την μιλιά της όταν ήταν κοντά.

Και το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να χαμογελά.

Όταν έφυγε απ΄την εταιρεία, αποφάσισε να σταματήσει να τον σκέφτεται.

Δεν την άφηνε, όμως. Από καιρό σε καιρό χτυπούσε το τηλέφωνο και άκουγε την βελούδινη αντρική φωνή του.

Ώσπου μιά μέρα της είπε να πάνε για καφέ.

Δεν ήξερε τι να κάνει.

Ήθελε, χωρίς να θέλει. Φοβόταν.

Μιά περίεργη διαίσθηση την οδήγησε στην καφετέρια που είχαν δώσει ραντεβού.

Το βράδυ έπαιζε πολύ ωραία μουσική και της είπε ότι θα πίναν και ποτάκι.

Τι ωραία!

θα περάσουμε ώρες μαζί.

Τι θα πούμε?

Ε, μάλλον θα θυμηθούμε τα παλιά.

Έτσι κι έγινε.

Μόλις συναντήθηκαν φιλήθηκαν στο μάγουλο.

Μπήκαν μέσα και κάθησαν.

Παρήγγειλαν καφέ.

Κάποια στιγμή, την ώρα που μίλαγαν για τον Φίλιπ - τον διευθυντή τους - εκείνος σταμάτησε, σοβάρεψε και της είπε:

- Σ΄αγαπώ, Σε θέλω. Χρόνια Τώρα.

Έμεινε με ανοιχτό το στόμα. Ήταν δυνατόν? Ν'ακούει τα λόγια που ονειρευόταν, που αντηχούσαν στ' αυτιά της? Που φανταζόταν ότι θ'ακούσει?

- Ρόμπερτ! Σταμάτα να με πειράζεις

- Δεν σε πειράζω

- Ρόμπερτ, δεν......δεν ξέρω τι να πώ

Σκέφτηκε για μια στιγμή να σηκωθεί και ν'αρχίσει να τρέχει. Να φύγει μακρυά και να μην γυρίσει ποτέ πιά. Να ξεχάσει. Και να ζήσει μια άλλη ζωή.

Αλλά έμεινε.

Και συνέχισαν.

Γίναν ζευγάρι

Τα ωραιότερα και τα χειρότερα 4 χρόνια της ζωής της.

Τα έζησε μ΄εκείνον. Και την αγάπησε τόσο όσο την πόνεσε.
Δεν άντεξε περισσότερο. Εκμεταλλεύτηκε τα πάντα της.

Του μιλούσε, του εξηγούσε, δεν καταλάβαινε. Είχε παρασυρθεί από αυτό που νόμιζε πως πρέπει να είναι μία σχέση. Και δεν κατάφερε ποτέ να του εξηγήσει. Δεν την άκουγε.

Μάζεψε τα πράγματά της και έφυγε απ΄το σπίτι.
Και εκείνος δεν έκανε τίποτα να την γυρίσει πίσω.

Την κοιτούσε να φεύγει και δεν έκανε ούτε μία κίνηση.

Τίποτα.

Μία συγνώμη ίσως αρκούσε.

Μία κίνηση ίσως την έκανε να ξαναπροσπαθήσει.

Τίποτα.

Μα καλά, γιατί τον σκέφτηκε τώρα?

Πήρε στα χέρια της την εφημερίδα, αφού ακόμα τα μωράκια της δεν είχαν αποφασίσει για το παραμύθι.

Και τα μάτια της έπεσαν σ'αυτό:

Κηδεύουμε τον πολυαγαπημένο μας αδερφό και θείο Ρόμπερτ Φ. Κούμπερσομ

Σήμερα στο νεκροταφείο της πόλης στις 18:30

Κι άφησε την εφημερίδα να κυλήσει απαλά στο πάτωμα.

Δεν έκλαψε.

Αλλά κατάλαβε.....