Where are you?

Where are you?
Where is the light?
Where is the sun?
Where is the look you gave me?
Where are the words you whispered?
Where can I find you?
Where can I breath?

Εικόνα απο το www.deviantart.com

Πάλι τα ίδια

Συγνώμη παιδιά μου για τον κόσμο που σας κληροδοτούμε.

Για την απάνθρωπη και αισχρή συμπεριφορά μας στο παρόν χωρίς να υπολογίζουμε το μέλλον.

Το "γιατί" δεν είναι αρκετό.

Ούτε τα δάκρυα, ούτε η λύπη.

Φταίμε.

Για άλλη μιά φορά.

Πόσα άλλα δέντρα θα κάψουμε?

Πόση γή?

Πόσες ανάσες?

Σεβασμό στους ανθρώπους που τρείς μέρες τώρα παλεύουν...

To the moon...

And back?

Πόσα?????

Πόσα δέντρα θα θρηνήσουμε ακόμη?

Πόσα ζώα θα ξεσπιτώσουμε?

Πόσες πηγές ανάσας θα "ξεκληρίσουμε"?

Και τί θ΄αφήσουμε πίσω μας?

Φτάνει πιά!!!

Θυμός? Ντροπή? Αγανάκτηση?

Δεν ξέρω σε τι label να τοποθετήσω αυτό που ένοιωσα 3 λεπτά πρίν!

Ας το πιάσω απ΄την αρχή.

Μόλις είχα τελειώσει να "ξεκαθαρίζω" τα ρούχα των παιδιών - όσα πλέον δεν τους κάνουν - και τα πακετάριζα για την εκκλησία.

Τα δίπλωνα προσεκτικά ένα-ένα και ζούσα ξανά τις στιγμές των παιδιών μου.

Ήμουνα, δε, σε τόσο καλή διάθεση που σιγοψιθύριζα κάποιο από τ΄αγαπημένα τους τραγούδια:

Παίζουν μπάλα τα χταπόδια

και με τα οχτώ τους πόδια.....

Αφού τελείωσε το δύσκολο έργο του αποχωρισμού, είπα να αποτυπώσω τα συναισθήματά μου εδώ. Κάθησα, λοιπόν, και δυνάμωσα την ένταση της τηλεόρασης, ανοίγοντας ταυτόχρονα και το λάπτοπ....

Και είδα το ΕΚΤΡΩΜΑ:

Διαφήμιση του ΛΟΤΤΟ.

Σε τραπέζι γάμου, ο ευτραφής επιχειρηματίας κάνει πρόποση στον γαμπρό του. Λέει διάφορα και ο τυπούλης - μικροκαμωμένος και αδύνατος - είναι σε κατάσταση σόκ!

Είναι όρθιος.

Μόλις ο πεθερός λέει κάτι για το "λουλούδι" του το πλάνο φεύγει απ΄τον γαμπρό και πάει στη νύφη.

Μία εξίσου - με τον πατέρα της - ευτραφής νύφη, η οποία τρώει με χίλια χέρια και δύο χιλιάδες στόματα.

Μετά μας δείχνει τον τυπούλη να χορεύει με την νύφη, η οποία μασουλάει ακόμη.

Μετά μας δείχνει τον τυπούλη να αγκομαχά να ανεβάσει την νύφη αγκαλιά σε μία τεράστια σκάλα, ώστε να την πάει στο δωμάτιό τους.

Μετά μας ξαναδείχνει τον τυπούλη - το ύφος σόκ δεν έφευγε απ΄το πρόσωπό του - να κοιτάει την γυναίκα του.

Η νύφη, με άσπρη ρόμπ ντε σάμπρ σατέν, ένα εξωφρενικό χτένισμα και κόκκινο κραγιόν του στέλνει παθιάρικα φιλάκια.

Ο τυπούλης πισωπατάει πάνω στο κρεββάτι και πέφτει η λεζάντα:

Παίξτε ΛΟΤΤΟ. Λιγότερο άγχος (ή κάτι τέτοιο)

Είχα ήδη βγεί εκτός εαυτού και δεν πρόσεξα τι είπε στο τέλος...

Θα το γράψω όσο πιό απλά και περιεκτικά γίνεται:

ΔΙΑΚΡΙΣΗ. DISCRIMINATION. VIOLATION OF HUMAN RIGHTS.

ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΕΣ ΑΞΙΕΣ...

Δηλαδή, κύριε έξυπνε μαρκετίστα, απάντησε - ρε παλιομπούρδα για να μην πω τίποτε άλλο και πέσω στη λογοκρισία - σε τρείς απλές ερωτήσεις:

1. Ποιός σου έδωσε το δικαίωμα να προβάλλεις τους "υπέρβαρους" ή τους έχοντες πλούτο χρηματικό ως τιμωρία ή ως έγκλημα?

2. Ποιός σου έδωσε το δικαίωμα να προβάλλεις τους "λιπόσαρκους" ή τους μη έχοντες πλούτο χρηματικό ως θύματα? και μάλιστα τους μη έχοντες ως μαριονέτες για χάρη του πλούτου?

και τρίτον και σημαντικότερο

3. ΓΙΑΤΙ ΠΡΟΒΑΛΛΕΙΣ Σ΄ΕΜΑΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΑΞΙΕΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΕΣ και από ηθικής και από όποιας άλλης άποψης θέλεις?

ΓΙΑΤΙ???

Πόσο θα΄θελα στα σχολεία να προσέθεταν μαθήματα σεβασμού και αναγνώρισης της μοναδικότητας του καθ΄ενός και της προσωπικότητας... Μαθήματα που να ενισχύουν την εσωτερική δύναμη του καθ΄ενός καθώς και την αυτάρκεια και την "στέκομαι-στα-πόδια-μου" έννοιας.

Κι ας αφαιρούσαν την γεωγραφία - πιό καλά μαθαίνεις γεωγραφία με τα υπέροχα ντοκυμανταίρ που κυκλοφορούν....

Υ.Γ. Κάτι παρόμοιο νοιώθω όταν παρακολουθώ - μάλλον όταν παρακολουθούσα - το σήριαλ Μαρία η άσχημη. Γι΄αυτό και σταμάτησα να το παρακολουθώ

Είμαι έξαλλη.....