Μιά φορά κι έναν καιρό

Μιά φορά κι έναν καιρό...
ήταν μιά μπλού
Και είχε έμπνευση
κι έγραφε.
Ό,τι έγραφε άρεσαν και σ΄άλλα χρώματα
Κι ήρθε το μώβ
το πράσινο
το κόκκινο
το ρόζ
το θαλασσί (ζήλεψε που η μπλού ήταν πιό σκούρα)
το βιολετί
το άσπρο
το μαύρο........
σε μιά πλατεία κατάμεστη, κατάφωτη κι απλόχωρη

Κι έστησαν χορό...
Γαϊτανάκι μπλέ μ΄ανταύγιες τ΄ουράνιου τόξου
Μέχρι που ξημέρωνε
κι αποχρώσεις πορτοκαλί και χρυσαφιές γέμισαν την πλάση.

Κι είναι - μιά ζωή ολάκερη θαρρείς μακρυά - η σκέψη της μπλού που έπαψε να μιλά.
Η "τζαναμπέτισσα" έμπνευση που αποχώρησε σιωπηλά χωρίς ούτε ένα αντίο

Κι η μπλού πασχίζει, στριφογυρνά, αναδιπλώνεται, τεντώνεται και μαζεύεται, κοιτά αχόρταγα τ΄άλλα χρώματα - το μώβ, το πράσινο, το κόκκινο, το ρόζ, το χρυσαφί.....

Αναζητά μέσα τους, πλάι τους
την αθωότητα, την  ανεμελιά...

Και δεν ξέρει...ακόμα....
Πως ό,τι ζητά μέσα της είναι

Μιά φορά κι έναν καιρό ήταν μιά μπλού
Πού΄γινε μαύρη, άσπρη, μώβ, χρυσαφιά, κόκκινη
Δίπλωσε τα χέρια της στα γόνατά της
κι έμειν΄εκεί

Σιωπηλή κι άχρωμη
Ψάχνοντας μιά σκιά, μιά χαραμάδα
που θ΄αφήσει τον ήλιο να μπεί
κι όλα τα χρώματα πιά να είναι δικά της.....




                                                                                                         Παιχνίδι με τα χρώματα
                                                                                                         που άφησε μιά χαραμάδα
                                                                                                         "έμπνευσης" να μπούν....