Παλιμπαιδισμός

Σήμερα το ρεπερτόριο έχει κάτι απο τα νιάτα μου....
Αυτό το τραγούδι το χόρεψα ίσως στην 6η δημοτικού ή 1η γυμνασίου με έναν ....
μπασκετμπολίστα!
Κάπου 2,10....ή τόσο μου φαινόταν...
Επειδή για το ύψος μου έχουν γραφτεί έπη, τα χέρια μου δεν έφταναν στον λαιμό του.
Κι έτσι τον αγκάλιασα απ΄τη μέση!
Τον λυπήθηκα τον καϋμένο, για να χορέψει ένα μπλούζ να διπλωθεί
σαν φρεσκοτηγανισμένη δίπλα.
Θεϊκό μπλούζ χορέψαμε.
Για κάποιο λόγο, δεν καταλαβαίνω γιατί, όλοι γελούσαν....
Κάποια χρόνια αργότερα, το χόρεψα με τον Χάρη.
Έφτανα τον λαιμό του...
Ακόμη μερικά χρόνια μετά, το απώθησα στην άκρη του μυαλού μου.
Σήμερα, Simply Red άκουγα, αλλά το γιούτιούμπι βγάζει κι άλλα απο δίπλα.
Θά΄δινα πολλά για να ξαναγίνω 10, 12 χρονών.
Στην ηλικία αυτή που όλα είναι μαγικά, πρωτόγνωρα κι όμορφα.
Που η μεγαλύτερη δυσκολία είναι η διαίρεση...
Άλλωστε, σήμερα, στην ομαδική εργασία που έκαναν η κόρη μου με κάποιους
συμμαθητές της, η δασκάλα τους έβαλε το εξής ερώτημα:
Ονομάστε και γράψτε λίγα λόγια για κάποιον που προσέφερε πολλά στην Ελλάδα.
Απάντηση: Ο Spiderman!

Να τι άκουγα: