Blue

Συνειδητοποίησα τελευταία πως το παιχνιδάκι που είχα τα τελευταία χρόνια - το Facebook (ΦΒ) - με κούρασε.
ΟΚ. Όταν πρωτοξεκίνησε είχε πλάκα. Βρήκα όλους τους συμμαθητές που έχουν κι εκείνοι ΦΒ, τους πρώην συναδέλφους, ξαδέρφια απ΄το εξωτερικό και κάποιους που μόλις είδαν την φωτογραφία μου έσπευσαν να με κάνουν φίλη (δεν τους έκανα εγώ, όμως!). Είναι γεγονός πως την ΦΒ εποχή πλέον κάνουμε κάθε χρόνο reunion γιατί επικοινωνούμε πολύ πιό εύκολα, μιλάω στο skype με τα παιδιά απ΄το εξωτερικό και όλα καλά! Είναι πολύ ωραίο να μαθαίνεις νέα όσων νοιάζεσαι γρήγορα κι άμεσα!
Παρ΄όλα αυτά, έμπαινα και στην μπλογκόσφαιρα και διάβαζα διάφορα - χωρίς ποτέ να σχολιάζω - γιατί πολλές φορές το μόνο που θα ήθελα να πατήσω ήταν ένα κουμπί like! κι αυτό δεν τό΄χει ο βλόγερ.
Έπαιξα πολλά απο τα παιχνίδια που προσφέρονται εκεί, κόλλησα με κάποια, ξεκόλλησα αρκετά εύκολα θα έλεγα όχι επειδή είμαι ισχυρός χαρακτήρας (μόνο), αλλά επειδή αυτό το ιντεράκσιον για να μπορέσεις να προχωρήσεις πίστες μού΄κανε τα νεύρα κρόσσια.
Χθές ανανέωσα το μπλόγκ μου δηλ. έβαλα ξανά βιντεάκια που δεν έπαιζαν και έβαλα στο τέλος μπλόγκ-φίλους αγαπημένους που κι εκείνοι δεν γράφουν πιά εδώ και καιρό.
Μ΄έπιασε η νοσταλγία, λοιπόν, κι ήθελα να νοιώσω πάλι Μπλού.
Έτσι με φωνάζουν ούτως ή άλλως - έμεινε το "παρατσούκλι". Όχι οι ΦΒ. Οι άλλοι. Μέχρι και τα παιδιά μου.
Έχουν αλλάξει τόσα πολλά.
Θέλω να ξαναρχίσω να γράφω σαν μπλού.
Θέλω να ξαναζήσω ανώνυμα και να ξαναχαθώ στο cyberπλήθος, όπως τόσο ωραία κι επιδέξια χάνομαι σε οποιοδήποτε πλήθος...
Καλώς με, λοιπόν, πάλι στο σπιτικό μου! Κι εύχομαι να σας βρίσκω όλους καλά!