Saturday, May 28, 2011

Το σύννεφο κι η αχτίδα


- Γιατί η ψυχή μου βουλιάζει? Γιατί το μυαλό μου σιωπά? Γιατί το κορμί μου δεν αντιλαμβάνεται αισθήσεις? Μα.... είσαι μακρυά μου σύννεφό μου! Κι εγώ, μικρή αχτιδούλα, δεν μπορώ να ταξιδέψω μονάχη...

- Εδώ είμαι αχτιδούλα μου. Ανασαίνω για όλες εκείνες τις στιγμές που σαν αχτίδα ανίκητου φωτός σκορπίζεις αγάπη στον ανταριασμένο ουρανό μου.

- Και μέσα απ΄την ανάσα σου, συννεφάκι μου, ξαναγεννάω φώς για να μπορείς εσύ ν΄ανασαίνεις...

- Και μέσα απο την ανάσα μου νοιώθεις αχτιδούλα μου πως δίχως το φώς σου δεν ζώ.

- Ταξίδεψέ με σύννεφό μου, στροβίλισέ με σε μέρη ονειρικά, πέρα απ΄αντάρες και στοιχειά. Ρούφηξε το φώς μου κι ανάσαινε για μένα, μέχρι οι δυό να ξαναγίνουμ΄ένα... Κι ανάσες, σκιές, λαμπυρίσματα κι ονειροφαντασιές να τυλιχτούν σε γαϊτανάκι.... Κι έτσι τρελλά οι δυό μας να μπλεχτούμε σε χορό πού όμοιο του δεν ξανάδε η πλάση....

Day 43

εικόνα φυσικά απ΄το http://www.deviantart.com/

3 comments:

helorus said...

"Κι έτσι τρελλά οι δυό μας να μπλεχτούμε σε χορό πού όμοιο του δεν ξανάδε η πλάση...."

μ΄αρέσει, πώς μ΄αρέσει!

Gilly said...

Έρωτας έρωτας μου μυρίζει, ανοιξιάτικος ακόμα!!
Χαιρετώ :)

bluesmartoula said...

Helorus κι εμένα μ΄αρέσει αυτός ο χορός.
Gilly μου, ο έρωτας θα μπορούσε να είναι παντού. Ακόμα κι ανάμεσα σ΄ένα σύννεφο και μιά αχτιδούλα...

Γλυκειά Καληνύχτα