There are some things in life that you just won't have. Then again, you might be lucky.... And discover that it was not those you wanted...
Saturday, May 28, 2011
Το σύννεφο κι η αχτίδα
- Γιατί η ψυχή μου βουλιάζει? Γιατί το μυαλό μου σιωπά? Γιατί το κορμί μου δεν αντιλαμβάνεται αισθήσεις? Μα.... είσαι μακρυά μου σύννεφό μου! Κι εγώ, μικρή αχτιδούλα, δεν μπορώ να ταξιδέψω μονάχη...
- Εδώ είμαι αχτιδούλα μου. Ανασαίνω για όλες εκείνες τις στιγμές που σαν αχτίδα ανίκητου φωτός σκορπίζεις αγάπη στον ανταριασμένο ουρανό μου.
- Και μέσα απ΄την ανάσα σου, συννεφάκι μου, ξαναγεννάω φώς για να μπορείς εσύ ν΄ανασαίνεις...
- Και μέσα απο την ανάσα μου νοιώθεις αχτιδούλα μου πως δίχως το φώς σου δεν ζώ.
- Ταξίδεψέ με σύννεφό μου, στροβίλισέ με σε μέρη ονειρικά, πέρα απ΄αντάρες και στοιχειά. Ρούφηξε το φώς μου κι ανάσαινε για μένα, μέχρι οι δυό να ξαναγίνουμ΄ένα... Κι ανάσες, σκιές, λαμπυρίσματα κι ονειροφαντασιές να τυλιχτούν σε γαϊτανάκι.... Κι έτσι τρελλά οι δυό μας να μπλεχτούμε σε χορό πού όμοιο του δεν ξανάδε η πλάση....
Day 43
εικόνα φυσικά απ΄το http://www.deviantart.com/
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
3 comments:
"Κι έτσι τρελλά οι δυό μας να μπλεχτούμε σε χορό πού όμοιο του δεν ξανάδε η πλάση...."
μ΄αρέσει, πώς μ΄αρέσει!
Έρωτας έρωτας μου μυρίζει, ανοιξιάτικος ακόμα!!
Χαιρετώ :)
Helorus κι εμένα μ΄αρέσει αυτός ο χορός.
Gilly μου, ο έρωτας θα μπορούσε να είναι παντού. Ακόμα κι ανάμεσα σ΄ένα σύννεφο και μιά αχτιδούλα...
Γλυκειά Καληνύχτα
Post a Comment