Wednesday, April 21, 2010

Άξιον Εστί...




Πάλι χάθηκαν αγαπημένοι μου...
Πάλι φορώ μαύρα στην ψυχή μου...

Για λίγο, αυτά τα υπέροχα λόγια πλαισιωμένα απ΄την τρυφερή μουσική απαλύνουν αντιδράσεις λύπης...

Θέ μου, τί μπλέ ξοδεύεις
για να μην σε βλέπουμε?

2 comments:

ο δείμος του πολίτη said...

Τα μαύρα είναι ο πόνος μιας ψυχής που μένει μόνη στην αναζήτηση της παρέας, της φιλίας, της αγάπης.

bluesmartoula said...

Δείμο μου, τα μαύρα είναι όλα όσα λές...συμφωνώ...
Είναι, όμως, κι ο θρήνος για αγαπημένα πλάσματα που θα ζούν μόνο στα όνειρα....