Thursday, July 10, 2008

Emptiness...


Πρέπει να πείσω το μυαλό μου πως μ΄αρέσει
Πρέπει να πείσω την ψυχή μου πως αντέχει...

Ενώ όλα φωνάζουν πως δεν αντέχω άλλο τίποτα
Κι ακόμα και το τόσο γίνεται ακόμη μεγαλύτερο
Αναρρωτιέμαι....
Θ'αντέξω έτσι μόνη μές το απέραντο κενό?
Εγώ, πρώην Θεός και τώρα έκπτωτος?

Κενό...
Τίποτ΄άλλο...

6 comments:

Negma said...

Μου θυμίζει πολύ έντονα τη κατάσταση που ήμουν πέρσι τέτοιο καιρό.

Το μόνο που θέλω να σου πω, αν σε ανακουφίζει καθόλου, είναι πως πάντα υπάρχει ένα παραθυράκι... Ακόμα κι ένα τόοοοοδα μικρούτσικο που δεν φαίνεται στη αρχή. Μόλις καταφέρεις και το δεις όμως, δε σε φοβάμαι. Ξέρω πως θα περάσεις από μέσα - κι ας κοπείς στα γυαλιά - και θα βγεις στην άλλη πλευρά. Εκεί που είμαι εγώ τώρα.

Μη φανταστείς ότι είναι απείρως καλύτερα... Και οι ουλές από τα κοψίματα μένουν για πάντα... Αλλά να... Τουλάχιστον δεν θα

Πρέπει να πείσω το μυαλό μου πως μ΄αρέσει
Πρέπει να πείσω την ψυχή μου πως αντέχει...

Adonios GK said...

και "θεός" θα ξαναγίνεις,ίσως ξανά πάλι έκπτωτος...
μα αυτή είναι η ζωή!
Ένα ανέβα κατέβα μέχρι να μείνεις οριστικά σε κάποιο ύψος...
Γιατί στο τέλος είναι σίγουρο ότι θα βρίσκεσαι ψηλά!

Alexis B said...

Κενό και φώς. Αν το κενό είναι σκοτεινό φωτεισε το εσύ.
Μή ρωτάς πώς, απλά ψάξε μέσα σου

Καλημέρα

bluesmartoula said...

Πολυαγαπημένη μου Μωβίτσα...
Απ΄το συγκεκριμένο κομμάτι της ζωής μου, στο οποίο αναφέρομαι, ούτε 200 πόρτες δεν με σώζουν, δεν συζητώ καν για παράθυρα...

Αντώνιε, για πολλούς λόγους συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Όσο για το τέλος...θα φανεί "στο χειροκρότημα"...

Αλέξη, ναι, από μένα εξαρτάται. Απ΄την οπτική που θα επιλέξω...
Δύσκολα πράγματα

Γλυκειά Καληνύχτα σε όλους...

faraona said...

Κουραγιο ...
μονο σε θεματα υγειας δεν μπορω να πω τιποτα και σιωπω.Στα αλλα ολα θελει κουραγιο και ψυχραιμια.
Μεγαλη ομως.

την καλησπερα μου!

bluesmartoula said...

Faraona μου, με βρίσκεις απόλυτα σύμφωνη
Γλυκειά καληνύχτα