Κλείνω τα μάτια και σιγοτραγουδώ.
Ένα παλιό τραγουδάκι.
Το ξανατραγούδησαν οι vaya con dios και το είχα απολαύσει στην συναυλία τους στον Λυκαβητό.
Χαμογελάω γλυκά.
Νομίζω ήταν τέτοια εποχή η συναυλία.
Έτσι υπέροχος ήταν ο καιρός.
Και η βραχνή φωνή της (δεν θυμάμαι πως την λένε) τραγουδίστριας, το απαλό αεράκι, ο Λυκαβητός - που πολύ μ΄αρέσει - ξαναγύρισαν σε οθόνη στο μυαλό μου.
Είχα πάει με το τότε μπόϊφρέντ.
Τί έρως, Θεέ μου.
Τραγουδούσαμε μαζί το τραγουδάκι και κοιταζόμασταν στα μάτια...
Ούτε κάν θυμάμαι πόσα χρόνια έχουν περάσει από τότε.
Με το μπόϊφρέντ εκείνο η ιστορία τελείωσε κάμποσους μήνες μετά.
Φάνηκε πως Nothing's gotten hold of us after all...
Δεν πειράζει, δεν έχει σημασία πιά.
Το τραγούδι, όμως, παραμένει.
Και ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας.
(Εδώ η ορίτζιναλ βερζιόν)
2 comments:
Φοβερή η τύπισσα. Το νοιώθει μέχρι το μεδούλι της το τραγούδι.
Θέλω να σε ευχαριστήσω για το σχόλιό σου. Μου έδωσε ώθηση και έδιωξε τους τελευταίους δισταγμούς. Την επόμενη μέρα έκανα τις πρώτες ενέργειες επίσημα. Έπεται συνέχεια μια και θα κληθούμε αμφότεροι για καταθέσεις σχετικά. Πάντως ήδη του τα έψαλλαν ένα χεράκι.
Σ'ευχαριστώ πολύ και πάλι.
Φιλιά.
McKat μου συμφωνώ απόλυτα. Το ζεί όντως. Με την ζωή και την έκφραση μιάς άλλης εποχής - που, όμως, μ΄αρέσει πάρα πολύ.
Όσο για το σχόλιό μου, δεν χρειάζεται να μ΄ευχαριστείς καθόλου. Υποχρέωσή μου.
Φιλιά
Post a Comment