Η αρχή του τέλους

Ήξερε γιατί δεν ήθελε να πάει. Ήξερε ότι δεν ΕΠΡΕΠΕ να πάει.

Από μέρες άκουγε την φωνίτσα μέσα της να ουρλιάζει.

Έπρεπε ν΄αφουγκραστεί, ν΄ακούσει καλά και καθαρά τι της λέει.

Δεν χρειαζόταν.

Η φωνίτσα δυνάμωνε όσο η στιγμή πλησίαζε.

Με αργές, νωχελικές κινήσεις μπήκε στο μπάνιο. Καθάρισε το σώμα της.

Πόσο θα ήθελε να "καθαρίσει" και την ψυχή της.

Αδιάφορα διάλεξε ένα μαύρο φόρεμα και το φόρεσε.

Έβαλε τα παπούτσια της, τα μπιζού της, βάφτηκε και ξεκίνησε.

Της φάνηκε αιώνας.

Μία διαδικασία που καθημερινά ήταν ρουτίνα, τώρα της φάνηκε "καταναγκαστικό έργο".

*Μην πάς, μην πάς, μην πάς, μην πάς, μην πάς*

Δεν άκουσε τίποτα. Μπήκε στο αυτοκίνητο και οδήγησε πρός το μέρος που ήξερε πως θα ήταν η αρχή...του τέλους.

Τόσο κοντά μα τόσο μακρυά.

Νόμισε πως είχε οδηγήσει χιλιάδες χιλιόμετρα.

Η δυνατή μουσική την ζάλισε.

Αυτό ήθελε.

Να είναι ζαλισμένη εξ΄αρχής.

Ώστε μόλις πιεί το πρώτο ποτό να χαθεί, να εξαφανιστεί, να μουδιάσει, να μην νοιώθει....

Πάρκαρε.

Ζαλισμένη ήδη.

Περπάτησε και μπήκε μέσα.

Η μουσική δυνατή κι εκεί.

Ωραία.

Έτσι δεν θα μπορούσε ν΄αντιληφθεί κανένας πόσο ούρλιαζε.

Ένοιωθε πως όλα γύρω της πήγαιναν με τόσο αργή ταχύτητα.

Σαν να είχε μπεί η ταινία σε αργή κίνηση.

Σαν να είχε βγεί απ΄το σώμα της και αιωρούνταν...σαν φάντασμα.

Έβλεπε χωρίς να την βλέπουν.

Μια φωνή από χαλασμένη κασσέτα έφτασε στ΄αυτιά της

- Αμάάάντααααα

Τηλεκατευθυνόμενα πλησίασε την παρέα.

Το μυαλό της ηχείο...

- Καλώώώς την

Κούνησε ανεπαίσθητα το κεφάλι της και μια τούφα απ΄τα μαλλιά της έπεσε στο μέτωπό της.

Μέσα απ΄την τούφα τον είδε.

Ήταν εκεί.

Τό΄ξερε....

Το περίμενε....

Το φοβόταν...

Η αρχή του τέλους είχε φτάσει.

Κι όμως,

Δεν ήταν όπως την είχε πλάσει στο ανόητο μυαλό της.

ΔΕΝ χτύπησε η καρδιά της πιό δυνατά.

ΔΕΝ κόπηκαν τα γόνατά της.

ΔΕΝ μούδιασαν τα χέρια της.

ΔΕΝ στέγνωσε το στόμα της.

ΔΕΝ έχασε την μιλιά της.

ΔΕΝ ΕΝΟΙΩΣΕ ΤΙΠΟΤΑ.

Κάθησε, παρήγγειλε ποτό, χαμογέλασε και άφησε την νύχτα να κυλήσει ήρεμα....

Είχε λυτρωθεί....