Sunday, May 27, 2007

Σιωπηλή Θλίψη


-Έλα Πέτρο
- Έλα
- Θ΄αργήσω λιγάκι.
- Καλά, περιμένω. Τί έγινε?
- Ε, με τις δουλειές δεν κατάλαβα πως πέρασε η ώρα. Σε πέντε λεπτάκια το αργότερο θα είμαι εκεί.
- Περιμένω μωρό μου. Μην ανησυχείς.
- Έρχομαι.
Συναντήθηκαν την βροχερή εκείνη νύχτα. Η προσμονή της να τον δεί ήταν μεγαλύτερη απ΄όσο περίμενε. Δεν μπορούσε να καταλάβει τι την τραβούσε κοντά του τόσο δυνατά, τόσο έντονα. Όταν μίλησαν στο τηλέφωνο και συνεννοήθηκαν για την συνάντηση, η καρδιά της χτυπούσε τόσο πολύ δυνατά. Σχεδόν δεν άκουγε την φωνή του.
- Εννέα είναι καλά?
- Τί είπες?
- Λέω, εννέα η ώρα είναι καλά?
Ήταν πέντε το απόγευμα. Πως θα περνούσαν οι ώρες?
- Καλά είναι.
- ΟΚ. θα τα πούμε στις εννιά, λοιπόν
- Ναι.
Μπήκε στο μπάνιο. Άφησε το καυτό νερό να τρέξει πάνω της. Ήθελε να μυρίζει όμορφα. Ήθελε την στιγμή που θα την έβλεπε τα μάτια του να δείξουν το θαυμασμό.
Όμορφη δεν ήταν. Γλυκειά ήταν.
Έφτιαξε τα μαλλιά της. Μαλλιά μακρυά, ξανθά, φωτεινά.
Κοιταζόταν στον καθρέφτη όση ώρα βαφόταν. Με προσοχή και μεγάλη επιμέλεια. Ήθελε να τονίσει όποια όμορφα χαρακτηριστικά της.
Για να τα προσέξει εκείνος.....
Τον είχε γνωρίσει κάμποσες μέρες πρίν.
Η οικειότητα που είχε νοιώσει ήταν απρόσμενη, αφοπλιστική, αναμφισβήτητη, αμοιβαία.....
Άφησε το κραγιόν και κοιτάχτηκε.
Μπορεί και να του αρέσω, σκέφτηκε....
Είχε αργήσει λιγάκι. Τώρα έπρεπε να είχε ήδη ξεκινήσει. Όμως, φοβόταν. Δεν ήξερε τι ήθελε.
Εδώ και λίγο καιρό έβγαινε με τον Βασίλη που της άρεσε μεν, αλλά όχι όπως της άρεσε εκείνος. Του είχε πεί του Βασίλη, μάλιστα, πως δεν θα ήθελε να επικοινωνήσουν ξανά....
Όταν της είπε να συναντηθούν δεν πίστευε στ΄αυτιά της. Ήξερε, του είχε πεί για την σχέση της με τον Βασίλη - που έφθινε...
Κι η ώρα είχε έρθει....
Έτρεμε. Φοβόταν.
Μπήκε στο αυτοκίνητο με κακή διάθεση.
Είχε αργήσει.
Δεν της αρέσει ν΄αργεί. Δεν θα ήθελε ποτέ να την "στήσουνε". Γι΄αυτό τον πήρε τηλέφωνο. Για να μην νομίσει ότι δεν θα πάει. Άν και το σκέφτηκε αρκετές φορές.....να μην πάει.
Όταν συναντήθηκαν η χειραψία ήταν τυπική, σχεδόν ψυχρή.
Αμηχανία.
Κι από κείνον.
Έτσι διάβασε στα υπέροχα μπλέ μάτια του.
- Καλησπέρα κοριτσάκι
- Συγνώμη που άργησα. Ξέρεις τώρα. Κίνηση, χάλασε το ασανσέρ, αυτοπυρπολήθηκε η γάτα.... (Θεέ μου, τι βλακείες αράδιαζε.....).
- Χαχαχαχαχα. Το χιούμορ σου είναι απίστευτο. Είσαι πολύ όμορφη σήμερα
- (Κοκκίνισμα και σκύψιμο του κεφαλιού) Βρίσκεις? Σ΄ευχαριστώ. Πάμε?
- Ναι. Πάμε.
Παρήγγειλαν ποτό.
Στην αρχή η συζήτηση περιορίστηκε σε χαζομαρίτσες του στύλ
- Ε, στη δουλειά τα πράγματα είναι λίγο δύσκολα, αλλά δεν βαριέσαι. Όλα περνάνε.
- Ναι, έχεις δίκιο. Τί να κάνουμε πρέπει να δουλέψουμε κιόλας.
Η μουσική ήταν υπέροχη. Άρεσε και στους δύο. Εκείνος έμεινε έκπληκτος. Δεν φανταζόταν πως θα μπορούσε να της αρέσει. Φαινόταν πολύ πιό pop τύπος. Του άρεσε πολύ και έψαχνε να βρεί τρόπο να της το δείξει. Ήξερε - του το είχε πεί - πως βγαίνει με κάποιον άλλο. Όμως ήθελε τόσο πολύ να την γνωρίσει.
Στην αρχή η συζήτηση περιορίστηκε σε χαζομαρίτσες του στύλ
- Ε, μ΄αρέσει πολύ αυτό το τραγούδι
- Κι εμένα. Υπέροχο, έτσι?
Ένοιωθε το βλέμμα της επάνω του. Του άρεσε τόσο πολύ.
Ένοιωθε το βλέμμα του επάνω της. Της άρεσε τόσο πολύ.
Οι ώρες περνούσαν. Και κάθε στιγμή ήταν πολύτιμη.
Υπέροχη.
Εκστατική.
- Αμάν!
- Τί?
- Πήγε τέσσερις η ώρα
- Ε και?
- Ναι, δίκιο έχεις. Ε και?
Το ένα ποτό διαδέχτηκε το άλλο. Και χαλάρωσαν. Άρχισε να νοιώθει την άνεση που τεχνητά δημιουργείται - όταν θέλει να δημιουργηθεί.
Τα χέρια τους μπλέχτηκαν.
Τα μάτια τους και τα βλέμματά τους ενώθηκαν.
Όταν έσκυψε και την φίλησε ένοιωσε τον πόθο του.
Το ένα ποτό διαδέχτηκε το άλλο. Και χαλάρωσαν. Καταλάβαινε πως αυτή η γυναίκα του άρεσε πολύ. Πάρα πολύ.
Τα χέρια τους μπλέχτηκαν.
Τα μάτια τους και τα βλέμματά τους ενώθηκαν.
Όταν έσκυψε και την φίλησε ένοιωσε την γλύκα της ανάσας της.
Πλήρωσε κι έφυγαν.
Δεν μπορούσαν να αποχωριστούν.
Το ένα φιλί μετά το άλλο, το ένα χάδι μετά το άλλο.
Και τότε εκείνη είπε:
- Βασίλη μου.
Την άφησε απ΄την αγκαλιά του.
Την κοίταξε.
Με μεγάλο κόπο πήρε τα χέρια του και το στόμα του από πάνω της.
Την κοίταξε.
- Πόνεσε
- Συγνώμη
- Πόνεσε πολύ
- (Σιωπή).
Δάγκωσε το κάτω χείλος της. Τι στην ευχή έκανε? Πως της "βγήκε" αυτό? Ο Βασίλης είναι ένα εξαιρετικό παιδί, αλλά δεν της δημιούργησε ποτέ την λαχτάρα και το πάθος να τον δεί. Στον Βασίλη είχε πεί πρίν από μία εβδομάδα να μην επικοινωνήσουν ξανά. Τώρα? Τι είχε γίνει τώρα?
- Έχεις να μου πείς κάτι?
- Όχι. Τίποτα. (Τί να έλεγε? Εκείνη την ώρα είχε μουδιάσει. Είχε χάσει τον κόσμο κάτω απ΄τα πόδια της. Δεν μπορούσε να εξηγήσει γιατί φώναξε το όνομα του Βασίλη....)
Η επόμενη μέρα την βρήκε άγρυπνη.
Την πήρε τηλέφωνο ο Βασίλης να την ρωτήσει άν είχε αλλάξει κάτι.
- Όχι μάτια μου. Η απόφασή μου είναι αυτή. Δεν πηγαίνει άλλο η "σχέση" μας.
Εκείνος δεν την πήρε.
Κι ας κοίταζε συνέχεια το τηλέφωνο.
Κι ας λαχταρούσε η ψυχή του να την αγκαλιάσει.... Να την φιλήσει.....Να την κάνει δική του.
Κάμποσα χρόνια μετά συναντήθηκαν τυχαία στο σούπερ μάρκετ.
Κοιτάχτηκαν και χαιρετήθηκαν.
- Να σου συστήσω την γυναίκα μου την Νάντια
.....(είπε).....

13 comments:

Μικρός Πρίγκιπας said...

Η έμπνευση ξαναγύρισε και μάλιστα δριμύτερη................

bluesmartoula said...

Ναι Πρίγκηπά μου, είχα "αναλαμπή" προχθές τα ξημερώματα....

tolitsa said...

Πολυ "ζωντανη" γραφη...
Ενιωσα τον πονο..
Αουτσ!

GhostHunter said...

Αυτή γιατί δεν τον πήρε όμως?
Όντως ζωντανό...

:)

Zooman said...

Δυνατό!!!!!!
Πρέπει να μιλάμε και να τολμούμε!!

bluesmartoula said...

Τολίτσα μου, όντως άουτς!
Κυνηγέ μου, έλα ντέ? Γιατί δεν τον πήρε? Μάλλον κανείς απ΄τους δύο δεν τόλμησε....
Λιοντάριε, το "τολμούμε" είναι το κλειδί. Κι άν, όμως, δεν είμαστε τόσο δυνατοί ώστε, τολμώντας, να αντιμετωπίσουμε την πιθανότητα να χάσουμε? Λέω τώρα.....

Fibi said...

Πόνεσε όντως... κρίμα και τα είχε πολλές προοπτικές η νύχτα...

Πολύ καλό

Anonymous said...

επέστρεψες δριμύτερη...
χαίρομαι...
πολύ όμορφο κείμενο...
πόνεσε βέβαια, αλλά πολύ καλό...

την καληνύχτα μου σμαρτούλα...

bluesmartoula said...

fibi, δεν ξέρω άν είχε προοπτικές η νύχτα....Πάντως, δεν "έκατσε"...

Γιώργο, από σένα να διαβάζω πως σου άρεσε το κείμενό μου? Μεγίστη τιμή....Σ΄ευχαριστώ

πνευμα said...

Επέστρεψε όντως πολύ δυναμικά ο οίστρος σου!

Γλυκόπικρες γεύσεις...

bluesmartoula said...

Θένκς πνεύμα. Θένκς α λότ....

Zooman said...

Αντιμετωπίζοντας πιθανότητες, πιστεύω οτι ΖΟΥΜΕ, αν οχι, τότε τι??? ..Ρωτάω τώρα...

bluesmartoula said...

Εμ, χμ, τότε τί? Δεν έχω ιδέα....Λιοντάριε....