Θέλω να σ΄ακούω να χαμογελάς

Καθόταν μόνος.

Σ΄ένα τραπέζι της καφετέριας της γειτονιάς.

Απόμερο.

Ο φωτισμός ήταν χαμηλός.

Η μουσική, μάλλον αταίριαστη.

Για τα δικά του γούστα

Ένοιωθε μόνος.

Έφερε το ποτήρι με το διάφανο υγρό στα χείλη του.

Ήπιε μια γερή γουλιά.

Κάηκε.

Αλλά δεν τον ένοιαζε.

Του άρεσε αυτό το κάψιμο στον ουρανίσκο.

Τον ξύπναγε.

Ήταν το μόνο σημάδι ότι είναι ζωντανός.

Αλλιώς, δεν θα το ένοιωθε.

Στο μυαλό του ήρθαν τα υπέροχα γαλάζια μάτια της.

Ζωντανά, σαν να ήταν δίπλα του.

Βουρκωμένα.

Την ώρα που την αποχαιρετούσε.

Δεν είχε το κουράγιο να την κρατήσει κοντά του.

Όχι τώρα που ήξερε.

Δεν θα μάθαινε ποτέ ότι θα έφευγε.

Για πάντα.

Φρόντισε να εξαφανιστεί.

Ήταν καλύτερο να νομίζει πως δεν την αγαπά πιά

Αυτός ο πόνος αντέχεται. Ξεπερνιέται.

Παρά να ζήσει τον άλλο πόνο.

Του αιώνιου αποχωρισμού.

Λάθος?

Σωστό?

Δική του απόφαση.

Το μόνο που ήθελε ήταν να την ακούσει να χαμογελά.

Τίποτ΄άλλο.....