Saturday, March 10, 2007

Δεν μπορώ να πιέζομαι

Δεν μπορώ βρέ αδερφέ...


Τις τελευταίες μέρες όλα με πιέζουν.


Ξέθαψα κάποια φαρδιά - αρκετά φαρδιά - παντελόνια και κάποια μακρυά και φαρδιά πουκάμισα. Χαχόλικα. Γενικά μου αρέσουν τα εφαρμοστά ρούχα, όχι εξωφρενικά, αυτά που τονίζουν την θυληκότητα, αλλά τώρα νοιώθω πως με πιέζουν.


Κάθε φορά που μου λένε κάτι που δεν συμφωνώ - άρα πιέζομαι - ξινίζω τα μούτρα μου και "τα χώνω".


Γαία, πυρί μειχθήτω...


Αδιαφορώ για τις συνέπειες.


Κάθομαι να γράψω, δραστηριότητα που με έκανε να νοιώθω όμορφα και πιέζομαι. Δεν βγαίνουν οι λέξεις. Κι οι λέξεις που μου'ρχονται στο μυαλό είναι βρισιές. Κι επειδή δεν βρίζω, θυμώνω. Κι έτσι τις κρατάω μέσα μου.


Π Ι Ε Ζ Ο Μ Α Ι


Τα πάντα με πιέζουν.


Το πρωϊνό ξύπνημα. Το μεσημεριανό ξύπνημα.


Η δουλειά.


Ο καφές. Το τσιγάρο. Το φαί. Ο βραδυνός ύπνος.


Με πιέζουν.


Κάποια στιγμή σκέφτηκα ν΄αφήσω τα παιδιά μιά βδομάδα στον Π.Σ (πρώην σύζυγο), να πάρω άδεια, να μπώ στο αυτοκίνητο κι όπου με βγάλει, αλλά πιέζομαι.


Μήπως θεωρηθεί εγκατάληψη? Μήπως δεν είμαι καλή μάνα? Μήπως, μήπως, μήπως....


Και σκέφτηκα πως ακόμα και να φύγω, έτσι για να αλλάξω παραστάσεις, πάλι θα πιέζομαι γιατί θα μου λείπουν τα παιδιά...


Πιέζομαι από το αδιέξοδο που βρίσκομαι, απ΄την καθημερινότητα, απ΄το ότι δεν μου φτάνουν τα λεφτά, από το μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει μόνο έξοδα, απ΄το μαγείρεμα, από την κίνηση, απ΄τα φανάρια, απ΄τους διάφορους στα φανάρια, από το μετρό.... Πιέζομαι.




Και δεν μπορώ να πιέζομαι.


Γιατί ξέρω.


Με ξέρω.


Κι άν εκραγώ, οι συνέπειες θα είναι καταστροφικές.


Για μένα.




Μάλλον φταίει η πανσέληνος.


Ή η πίεση.... όχι ιατρικά.


Νοιώθω πως ένα τεράστιο χέρι πατάει πάνω στο στέρνο μου και δεν μ΄αφήνει ν΄ανασάνω.


Νοιώθω πως ένα τεράστιο βαρίδι πιέζει τον εγκέφαλό μου και δεν μ΄αφήνει να σκεφτώ.



6 comments:

ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ said...

Κάνε το! Αυτό! Πήγαινε σε ένα ερημικό σημείο & βγάλε από μέσα σου όλη την οργή, τον πόνο, την αγανάκτιση, το θυμό: ούρλιαξε με όλη σου τη δύναμη! Όσες φορές χρειαστεί μέχρι να απαλλαχθείς απ΄αυτά! Το εννοώ!
Και μετά κάνε & αυτό που ΕΣΥ΄ έχεις ανάγκη: πήγαινε διακοπές, πήγαινε μια βόλτα στην πανέμορφη φύση, μείνε για λίγο χωρίς τα παιδιά... Δεν είναι κακό! Απεναντίας, πάντοτε έχουμε ανάγκη λίγης αποτοξίνωσης ακόμη & αυτών που αγαπάμε πιό πολύ ίσως & από τη ζωή μας!
Φιλιά!

ΥΣ: Το ότι έγραψες ΑΥΤΟ το post είναι μια καλή αρχή!

ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ said...

Και μή νομίζεις καλή μου πως μόνο εσύ πιέζεσαι! Όλοι μας πιεζόμαστε συνεχώς & από παντού...
Σου εύχομαι να ανακάμψεις γρήγορα!

αθεόφοβος said...

Κάνεις μια πολύ ώραία περιγραφή συμπτωμάτων κατάθλιψης.
Το να πάρεις κανένα αντικαταθλιπτικό,μέχρι να ξεφύγεις από αυτό τον φαύλο κύκλο που βρίσκεσαι,παρ΄όλες τις φοβίες που έχει ό κόσμος γι΄αυτά μόνο καλό θα σου κάνει.

bluesmartoula said...

Ηλιαχτίδα μου το ξέρω πως όλοι πιεζόμαστε. Και ναι. έχω ανάγκη από αποτοξίνωση. Πρώτα απ΄όλα απ΄τη δουλειά.

Αθεόφοβε, τρομάζω... Φάρμακα, όμως, δεν παίρνω ποτέ. Μου΄μεινε απ΄την παιδική μου ηλικία που με είχαν φλομώσει στο αντιβιοτικό - ήταν της μόδας τότε οι γιατροί με το πρώτο συναχάκι να δίνουν αντιβίωση.. Αφού σκέψου την παλινδρόμηση που έπαθα την γιάτρεψα με σωστή διατροφή και χαλάρωση....

Θα ανακάμψω και γρήγορα. Φάση ήταν και πέρασε. Είναι μερικές φορές που από αυτά που μου συμβαίνουν καθημερινά χάνω κουράγια....
Ξημέρωσε μια άλλη μέρα..

Φιλιά γλυκά κι ευχαριστώ πολύ για την συμπαράσταση. Με κάνατε κι ένοιωσα πολύ καλύτερα.

Anonymous said...

Μικρο μπλε τουτου γιατι σμαρτ δεν εισαι αμα πιεζεσαι ποσο πιο μικρο να γινεις αλλωστε? Τιποτα δεν σε πιεζει παρα μονο ο εαυτος σου περνεις τα πραματα πολυ σοβαρα και δεν το ριχνεις στο κλασικο΄Ωχ Αδερφε΄ και το συμαντικοτερο αλλα δεν εχεις παει φανταρος σαν κοριτσακι που εισαι να λες παντα ναι και να κανεις αυτο που θελεις Ε Σ Υ οχι τι πρεπει αλλα αυτο που ΘΕΛΕΙΣ πραγματικα και ουτε χαπια θα χρειαστουν ουτε ανχος θα εχεις.
Και προσεχε αυτα ειναι αθροιστικα και καποια στιγμη το διαλειμα γινετε κορεσμενο τοτε καπου θα ξεσπασει να προσεχεις λοιπον
Φιλια και να ξερεις ακουω καλα αν θες να μιλησεις

Anonymous said...

Φίλη δεν είσαι η μόνη. Το άγχος, οι πολλές δουλειές που πρέπει να γίνουν και γρήγορα, όλα αυτά μπαίνουν στο μυαλό και κάποια στιγμή ή ξεσπάς ή πέφτεις ψυχολογικά. Το καλύτερο που έχει να σου προτείνει ένας αγχώδης χαρακτήρας όπως είμαι εγώ με βάση την εμπειρία μου είναι να μην το κρατάς το άγχος μέσα σου. Να μην κάνει παραπάνω από όσα μπορείς. Λες μήπως είναι εγκατάλειψη να φύγεις για λίγο. Όχι δεν είναι εγκατάληψη. Υπάρχουν άνθρωποι που καταλαβαίνουν έγκαιρα πότε είναι αγχωμένοι και μειώνουν τους ρυθμούς τους και βρίσκουν τρόπους να το αποβάλους και άνθρωποι όπως εγώ που επειδή είναι αγχώδης έχουν συνηθίσει να δουλεύουν με υψηλά επίπεδα άγχους με αποτέλεσμα να μην αντιλαμβάνονται πότε πρέπει να το αποβάλουν. Έτσι το άγχος συσσωρεύεται μέσα μου, και ξαφνικά όπως κάνει το καπάκι της χύτρας που αν δε δουλέψει η ασφάλει τι είναι το μαραφέτι που έχει για να φύγει ο ατμός, πετάει το καπάκι επάνω και όποιον βρει στο δρόμο του - το καπάκι - τον λυπάμαι. Έτσι και εμείς οι αγχώδης χαρακτήρες δεν ανοίγουμε έγκαιρα τις βαλβίδες ασφαλείας με αποτέλεσμα να κάνουμε μια έκρηξη και όποιος είναι εκείνη την ώρα μπροστά μας να πληρώνει τη νύφη ή μαλλον το άγχος μας. Ξέσκασε γιατί όσο το κρατάς τόσο θα σε τρώει.
Με αγάπη
Agorafoviagr