Γυμναστική

Έχω ένα ελάττωμα.

Δηλαδή πολλά έχω αλλά για ένα θα μιλήσω εδώ.

Σιχαίνομαι την γυμναστική. Βαριέμαι

Έχω περίπου 5 σίντίς με γυμναστικές ασκήσεις της Πετρουλάκη, της τάδε, της δείνα, για απίθανα πόδια, απίστευτους κοιλιακούς, τέλεια πλάτη και δεν συμμαζεύεται...

Βάζω καθημερινά ένα σίντί στο σίντί πλέϊερ και το κοιτάω. Και με κοιτάει κι αυτό.

Να σηκώσω, όμως, το κορμί απ΄τον καναπέ, τσού. Ακούνητο.

Κουράζομαι μόνο και που βλέπω τις καλλίγραμμες κυριούλες να χτυπιούνται, χωρίς να ιδρώνουν (το τονίζω), και ενώ αυτές ούτε κάν φαίνονται κουρασμένες κι όλες οι ασκήσεις φαίνονται απλούστατες, εγώ νοιώθω κουρέλι....

Αλήθεια, γιατί οι ασκήσεις φαίνονται απλούστατες? Πως εξηγείται αυτό?

Γιατί, όταν πήγα να κάνω μία άσκηση απ΄αυτές που μου φάνηκαν πιό εύκολες απ΄τις εύκολες μου κόπηκε η ανάσα.....

Τέλος πάντων.

Όμως, απ΄την άλλη, ενδιαφέρομαι και για το well-being μου και των παιδιών μου.

Άρα, πρέπει να τους δώσω να καταλάβουν την σημασία της κίνησης.

Μικρή έκανα και μπαλέτο και γυμναστική και ήμουνα και στην ομάδα βόλεϋ του σχολείου με πολλές νίκες στο ενεργητικό μου. Μετά το σχολείο όλο και σε κάποιο γυμναστήριο χτυπιόμουνα. Ώσπου είπα πως βαρέθηκα.

Τα παιδιά, όμως?

Το θέαμα μικρών παχύσαρκων ανθρώπων που μέχρι να κουνήσουν το ένα πόδι βρωμάει το άλλο μου δημιουργεί ίλιγγο και ζαλάδα. Και φταίμε εμείς οι γονείς γι΄αυτό (έτσι πιστεύω). Πρός Θεού, δεν κατακρίνω. Στεναχωριέμαι κι ανησυχώ για την υγεία τους.....

Συζητούσα, λοιπόν, τον προβληματισμό μου προχθές με την αδερφή μου.

Έτσι, ενθουσιάστηκα με την ιδέα της. Και χθές και προχθές κατεβαίνω στο σπίτι της με τα παιδιά, βάζουμε το σιντί και κάνουμε όσο από το πρόγραμμα μπορούμε οι δυό μας. Και τα παιδιά μαζί.

Το τί γέλιο ρίχνουμε που προσπαθεί η μικρούτσική μου να κάνει κοιλιακούς δεν λέγεται..

Ή ο μεγάλος μου να κάνει ασκήσεις για τα πόδια, ενώ χαζεύει το στήθος της γυμνάστριας (μαμά, η κυρία αυτή έχει πολύ ωραίο στήθος....και κοκκινίζει)

Τελικά, ίσως να μην βαριέμαι και τόσο όσο θέλω να λέω.

Ή ίσως να μου έλειψε η κίνηση. Ή η παρεούλα της μικρής μου αδερφής....

Πάντως, περνάμε απίστευτα ωραία άν και ιδρώνουμε και ξεφυσάμε.

Άσε, δε, τα πονάκια στους κοιλιακούς και γλουτιαίους....

Αύριο θα γράψω τα παιδιά στο κολυμβητήριο.

Και θα ξεκινήσουμε το Σάββατο το πρωί....

Ωραία....

Υ.Γ. Επηρρεάστηκα κι απ΄τον Γιορίκα, εδω που τα λέμε