Monday, February 12, 2007

Ένα πόστ που είχα γράψει πέρσυ τον Σεπτέμβριο

Στο παλιό μου bluesmartoulis blog. Μου άρεσε, όμως, κι είπα να το ξαναβάλω.....
Όπως έχω πολλές φορές ξαναπεί, η ουσία του μπλόγκ για μένα είναι να ξαναδιαβάζω ότι έγραψα στο παρελθόν και να φέρνω στη μνήμη μου όλα αυτά που με οδήγησαν στο να τα αποτυπώσω σε.....cyberχαρτί.
Η διαφορά τώρα είναι πως There are somethings in life that you just can't have. Then, again, you might find out that it weren't those you really wanted (το καινούργιο moto του blog)
Τα μικρά παιδιά: Εξομολογήσεις
Φαντάζομαι πως οι περισσότεροι γνωρίζουν την εμμονή και το πείσμα των μικρών παιδιών, ειδικά άμα τους χαλάσουν χατήρι. Σε μικρή ηλικία οι εκρήξεις ονομάζονται tandrums. Σε μεγαλύτερη: τα παιδιά είναι κακομαθημένα. Σε πολλή μεγαλύτερη ονομάζονται υστερίες, ψυχολογικά, γκρίνια, πείσμα κλπ κλπ.
Το να ξεπεράσει κανείς την παιδική του ηλικία όταν κοντεύει τα 40 μου φαίνεται, εμένα προσωπικά, βουνό. Μεγαλώνοντας, ότι σου τη δίνει στην μικρή ηλικία, παραμένει να σου τη δίνει. Απλά παίρνει άλλη μορφή και προκαλεί διαφορετικές αντιδράσεις - τις περισσότερες φορές "φτιασιδωμένες" πίσω απ΄τα πρέπει και τα μή που μας επιβάλλει ο κοινωνικός περίγυρος και το "σαβούρα βίβρ".
Το παιδάκι που θα χτυπηθεί κάτω για να τραβήξει την προσοχή, θα γίνει η γυναίκα που άν δεν την προσέχουν - όσο θέλει - ή άν νομίζει ότι δεν την προσέχουν θα χτυπηθεί με τον δικό της τρόπο. Αλλά θα χτυπηθεί.
Το πιτσιρίκι που θα το παίζει μάγκας για να δείξει ότι αυτός είναι και κανένας άλλος, θα γίνει ο άντρας που θα κάνει τα πάντα για να φαίνεται αυτός "από πάνω", ο πιό έξυπνος κλπ.
Κάθε μία συμπεριφορά μας, ως ενήλικες, έχει τις ρίζες της στα βιώματά μας από παιδιά. Δεν σημαίνει αναγκαστικά πως αυτό είναι κακό. Μπορεί, όμως, να γίνει. Και να στραφεί και πρός τον ίδιο μας τον εαυτό αλλά και πρός τους άλλους.
Πολλές σκέψεις μου περνάνε απ΄το μυαλό και γράφω αυτό το πόστ. Δυστυχώς, ή ευτυχώς δεν μπορώ να τις βάλω όλες σε λόγια.
Συνειδητοποιώ τις τελευταίες μέρες - τον τελευταίο καιρό μάλλον - πως ενστικτωδώς επανέρχομαι σε μοτίβα και συμπεριφορές της παιδικής μου ηλικίας σε κάθε έκφρασή μου, σε κάθε μου ενέργεια.
Σαν παιδί, βέβαια, δεν χτυπήθηκα ποτέ κάτω. Ήμουνα εξαιρετικό παιδί. Υπάκουο, τρυφερό, ευαίσθητο, φοβισμένο, χαρούμενο, ζητούσα προσοχή με άλλους τρόπους απ΄το χτύπημα. Έδινα απλόχερα από συναισθήματα μέχρι και υλικά αγαθά για να δεί ο κόσμος πόσο καλό παιδί είμαι. Όταν, λοιπόν, μ΄αυτόν τον τρόπο δεν τα κατάφερνα φυσικά δεν έφταιγα εγώ, αλλά ο αποδέκτης όλων αυτών που δεν μπορεί να εκτιμήσει κλπ κλπ. Έτσι, σβ απ΄το καρνέ μου. 'Ηταν και υπέροχα βολικό αυτό. Δεν καταλόγισα ποτέ ευθύνες σ΄εμένα. Εγώ αποκλείεται να φταίω, γιατί εγώ δίνω. Δεν ζητάω. Σωστά?
Σ΄εμένα δεν έδωσα ποτέ. Το από μένα για μένα με αγάπη δεν υπήρξε. Άλλωστε, πως θα έβλεπα χειροπιαστά την συμπάθεια των άλλων, άν έδινα σ΄εμένα?
Αυτό είναι μοτίβο. Μοτίβο που συνεχίζει ακόμα και σήμερα. Πολλοί οι ευεργετηθέντες. Μία η χαμένη.
Πολύ πρόσφατα έμαθα το εξής: There are things that YOU JUST CAN'T HAVE. Και πόνεσα. Η μαμά μου μου'χει μάθει πως άν βάλουμε κάτι στο νού μας, με σκληρή δουλειά και επιμονή το καταφέρνουμε. Ίσως αμέλησα να καταλάβω πως αυτό γίνεται μόνο για υλικά πράγματα. Όχι για ανθρώπους. Οι άνθρωποι δεν είναι πράγματα που έχεις ή αποκτάς. Εγώ τα είχα βάλει όλα στο ίδιο τσουβάλι. Και δούλευα σκληρά. Και για τα υλικά και για τα ανθρώπινα. Δούλευα, έδινα, έδινα, έδινα και δούλευα και μίλαγα και προσπαθούσα. Και ξεδίπλωνα τον εαυτό μου, τα προτερήματα και τα ελαττώματά του με την ελπίδα κάποιος - εν πάσει περιπτώσει - να τα εκτιμήσει και να μου χαρίσει απλόχερα αγάπη, σεβασμό, καλοσύνη whatever. Κι όταν έβλεπα ότι δεν....... στήλωνα τα πόδια κάτω σαν κακομαθημένο παιδί και τα ζητούσα με το ζόρι.
Δεν πάει έτσι, όμως.
Και το να καμουφλάρεις συναισθήματα άκρατου θυμού πίσω απ΄την ευγένεια - γιατί "τί θα πεί ο κόσμος?" κι αυτό δεν πάει έτσι.
Καταλήγεις να κρύβεις τον πραγματικό σου εαυτό - με τα ελαττώματα και τα προτερήματά του - πίσω από ένα προσωπείο ευγένειας και καλής συμπεριφοράς.
Και στο τέλος, κλείνεις τα μάτια σου, έχοντας ζήσει για το "τί θα πεί ο κόσμος", προσποιούμενη συμπεριφορές που δεν είναι δικές σου και που φυσικά ο κόσμος το καταλαβαίνει - δεν είναι ηλίθιοι εκεί έξω - οπότε λέει ακριβώς αυτά που θα έλεγε άν είχες συμπεριφερθεί ως "ο εαυτός σου".
Ναί. Έχω ελαττώματα και μάλιστα αρκετά. Έχω και προτερήματα. Και μπράβο μου.
Κι ένα απ΄τα προτερήματά μου που μπορεί να είναι και ελάττωμα είναι ότι σκέφτομαι. Προβληματίζομαι. Υπολογίζω τα συναισθήματα και τα θέλω των άλλων. 'Οχι για να μου πούν μπράβο. Έτσι είμαι ρε παιδί μου. Αρκεί να μου πουν τα συναισθήματα και τα θέλω. Άν δεν μου τα πούν - άλλο ένα ελάττωμα - δεν μπορώ να τα μαντέψω. Και λειτουργώ με την διαίσθηση. Και τα κάνω σαλάτα.
Δεν μπορεί. Μιά μέρα θα μ΄αγαπήσω. Θα σταματήσω να με μαστιγώνω για το μικρότερο λάθος που έχω κάνει. Θα σταματήσω να με σιχτιρίζω για το λάθος - whatsoever.
Πρέπει να δώ ποιά είμαι και να αναγνωρίσω την αξία μου. Γιατί ξέρω ότι έχω. Ακόμα κι άν έχω τόσα ελαττώματα....................

3 comments:

πνευμα said...

Μάτια μου, Αυτό που νοιώθεις και δίνεις τόσο απλόχερα είναι ένα θείο δώρο. Χάρισμα και κατάρα όπως και εγώ.

Αυτό είσαι και αυτό αγάπησε το.
Οι σωστοί άνθρωποι δεν είναι τόσο μακρυά όσο φαντάζεσαι. Απλά πρέπει να ανοίξεις αληθινά τα μάτια σου για να τους δεις πίσω απο την ομίχλη...

Μικρός Πρίγκιπας said...

Θέλω να ξέρεις ότι νοιώθω περήφανος που σε γνώρισα.Και εσύ να νοιώθεις περήφανη γι αυτό που είσαι.

bluesmartoula said...

Πνεύμα μου. Η ομίχλη είναι πραγματικά εμπόδιο......Όμως, οι σωστοί άνθρωποι λάμπουν παντού....

Μικρέ Πρίγκηπα: Με εξέπληξες ευχάριστα. Πραγματικά. Και σ΄ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια.....