Μπάλ μασκέ

Χθές το βράδυ τ΄αδέρφια μου με σούρανε (στην κυριολεξία) σ΄ένα μπάλ μασκέ που διοργανώνουν κάθε χρόνο τα ξαδέρφια μου.

Δεν ξέρω πως έπεισαν τη μαμά να κρατήσει 5 παιδιά - εκ των οποίων ένα άρρωστο με 40 πυρετό (η κόρη μου) κι ένα βρέφος 5 μηνών (της αδερφής μου).

Ήρθαν, λοιπόν, στο σπίτι με 3 σακούλες γεμάτες αποκριάτικες στολές, που τις πήραν απ΄την αποθήκη, και με πίεσαν να διαλέξω μία απ΄αυτές.

Εγώ, που έχω αστείρευτο χιούμορ όπως ήδη θα έχετε καταλάβει έχω όμως και πολύ έντονο το αίσθημα του χρέους, καθήκοντος, μητρότητας - δεν θέλω να πλατιάσω εδώ για τα αμέτρητα θετικά του χαρακτήρος μου - και αφού με διαβεβαίωσε η μάνα μου να μην ανησυχώ για το παιδί, έχει ξαναφροντίσει άρρωστα παιδιά (εμάς), να πάω και να διασκεδάσω γιατί το τρίπτυχο μοτιβάκι δουλειά, σπίτι, παιδιά θέλει τον Γερμανό του εεεεεε την διασκέδασή του ήθελα να πώ.. πέταξα όλες τις στολές έξω απ΄τις σακούλες κι άρχισα να διαλέγω.

Η πρώτη μεταμφίεση ήταν αυτή του Οβελίξ.

Μπά, δεν "έλεγε".

Η δεύτερη ήταν στολή φυλακισμένου, αλλά είχε χαλάσει η αλυσίδα της μπάλας που έπρεπε να τραβάω - ωσάν γνήσιος φυλακισμένος - κι έτσι το εγκαταλείψαμε κι αυτό.

Ω! του θαύματος, βρήκα την στολή που με εξέφραζε - τουλάχιστον για χθές.

Σέξυ καλόγρια.

Μπανάλ, αλλά οι επιλογές για κάτι άλλο στις 9 το βράδυ περιορισμένες.

Η σέξυ καλόγρια, λοιπόν, φοράει μία κελεμπία μαύρη με σκίσιμο μέχρι την αρχή του ισχύου. Συμπληρώνεται με άσπρη λαιμαριά και φυσικά το καπέλο - μία άσπρη λωρίδα με μαύρο πέπλο που πάει στο πίσω μέρος του κεφαλιού.

Απλή στολή που μπορείς να την διανθίσεις με διάφορα αξεσουάρ κατά βούληση.

Αφού την φόρεσα, μ΄έπιασε το δημιουργικό μου.

Καλτσόν δικτυωτό και έξτρα ψηλοτάκουνη γόβα.

Ζαρτιέρα μαύρη με κόκκινο λουλούδι στο πόδι που έμφανίζεται από το σκίσιμο.

Έντονο μακιγιάζ - εξαιρετικά έντονο - και κατακόκκινο κραγιόν.

Τεράστια σκουλαρίκια κρίκους και ..... κάτι μου έλειπε.

Ο σταυρός.

Μία καλόγρια που σέβεται τον εαυτό της πρέπει να φοράει σταυρό. Και μάλιστα μεγάλο.

Έψαξα όλο το σπίτι τέτοιο σταυρό δεν βρήκα...

Έβαλα τελικά ένα μενταγιόν που έχω με ένα τεράστιο Ο να κρέμεται στην αρχή του στομαχιού.

Ήρθε και μιά φίλη, με πήρε από το σπίτι και φύγαμε. Εκείνη είχε ντυθεί ντόμινο. Μια μαύρη κελεμπία με κουκούλα και μια άσπρη μάσκα.

Φτάσαμε στον χώρο που ήταν το πάρτυ, μπήκαμε μέσα και άρχισε το βλέμμα μας να περιπλανιέται....

Πολύς κόσμος... ωραία.

Άλλοι ινδιάνοι, άλλοι Οβελίξ (ευτυχώς που δεν ντύθηκα Οβελίξ γιατί θα είμασταν 4 κι άντε να συναγωνιστείς κοιλάρες), άλλοι ντισκοράπερς...

Ωραία.

Η πρώτη παρατήρηση ήταν πως οι γυναίκες ήταν πιό κεφάτες και πιό δημιουργικές στα ντυσίματά τους απ΄ότι οι άντρες. Οι περισσότεροι άντρες δεν ήταν μασκαράδες. Είχαν βάλει ένα ζευγάρι γυαλιά ο ένας, μια περουκίτσα αστεία ο άλλος και πάει λέγοντας, χωρίς καμμία διάθεση για χιούμορ ή εν πάσει περιπτώσει κάτι... αποκριάτικο, όπως έχουμε μάθει - συνηθίσει.

Τ΄αδέρφια μου και τα ξαδέρφια μου όλοι ήμασταν μασκαρεμένοι και μάλιστα με απίστευτη διάθεση για χορό και γέλια.

Β - χαβανέζος

Ε- ινδιάνα

Κ - γάτα

Γ - Κάουμπόι

Π - ο μάνατζερ του Τζέημς Μπράουν που έμεινε χωρίς δουλειά

Π - Τσαλαπετεινός

Α - Ζούπερμαν με αμφίεση Ζορό (όργιο)

Ε - Ζούπεργούμαν (κάτι μεταξύ Ζορό και σούπερ γούμαν...)

Β - χήρα

Ε - διάβολος

Μ - ινδιάνος

Ν - ινδιάνα

και άν συνεχίσω - επειδή είμαστε μεγάλο σόι - το πόστ θα φτάσει Λαμία μεριά.

Πειράγματα, γέλια, catching-up γιατί οι υποχρεώσεις δεν μας αφήνουν να συναντιόμαστε συχνά και κύλησε η ώρα ευχάριστα.

Η μουσική δεν ήταν και τόσο καλή, αλλά το κέφι καλό.

Και πάλι παρατήρησα ότι οι γυναίκες χόρευαν περισσότερο και πειράζαν όλους που χόρευαν.

Οι άντρες πιό μαζεμένοι, πιό βαρείς να πώ.

Ρε παιδιά γιατί γίνεται αυτό?

Γιατί οι περισσότεροι άντρες δεν αφήνουν τον εαυτό τους να διασκεδάσει?

Θα χαλάσει το ίματζ τους εάν αφεθούν λιγάκι - μία φορά τον χρόνο έστω - να κάνουν χαβαλέ και πλάκα σ΄ένα μπάλ μασκέ?

Θα τους πούν ανόητους κι ανώριμους?

Ή θα παρεξηγηθούν?

Ή την άλλη μέρα δεν θα τους αντιμετωπίζουν με την σοβαρότητα που θέλουν?

Ή μήπως πλέον όλα έχουν γίνει "ίσωμα" και συνήθεια και βαρεμάρα?

Δεν ξέρω.

Προβληματίστηκα πάντως γιατί και πέρσυ τα ίδια είχα παρατηρήσει.

Εγώ ένα έχω να πώ:

Η ζωή είναι μικρή

Ομορφαίνει από στιγμές και μόνο γιατί ο αγώνας είναι μεγάλος και διαρκής

Άντρες, γυναίκες τί σημασία έχει?

Όλοι είμαστε κάπου μέσα μας παιδιά και πρέπει που και που να το θυμόμαστε.

Γιατί όχι, λοιπόν, στο μπάλ μασκέ?

Σημείωση του συγγραφέως: Το πόστ αυτό ξεκίνησε με χιουμοριστική διάθεση. Στην πορεία δεν κατάλαβα γιατί άλλαξε. Πάντως το χιουμοριστικό στην δική μου αμφίεση ήταν το διχτυωτό καλσόν και το κόκκινο κραγιόν - δύο "αξεσουάρ" τα οποία δεν φορώ ποτέ, καθώς και η όλη πειραχτηριακή συμπεριφορά μου που καθόλου δεν ταιριάζει σε καλόγρια.