Μυαλά που νοσούν. Επιεικώς.

Την Τετάρτη πήγα τα παιδάκια μου στο κομμωτήριο που πάω εδώ και 800 χρόνια και η ιδιοκτήτρια είναι και φίλη. Ήθελα να κουρευτεί ο γιόκας μου γιατί πλέον από την πυκνότητα δεν μπορούσα ούτε να τον λούσω (σημ. το παιδί το πάω για κούρεμα κάθε ενάμιση μήνα, για τόσο πολύ μαλλί μιλάμε...).

Στο εν λόγω κομμωτήριο, όπως προανέφερα, πάω πολλά χρόνια και ξέρω όλες τις κοπέλλες εκεί και μάλιστα τις συμπαθώ κι όλας. Δεν είναι κρύες ή ξενέρωτες. Σε κάνουν και νοιώθεις άνετα, κάτι που ζητάς σε ένα κομμωτήριο - όπως και στον οδοντίατρο ή τον γυναικολόγο...

Εκεί είναι, λοιπόν, που πρέπει να διατηρηθεί μιά νοερή λεπτή γραμμή μεταξύ φιλίας, πελατειακής σχέσης και συμπεριφοράς.

Αναλυτικά:

Μπαίνω στο κομμωτήριο, την ώρα του ραντεβού ακριβώς - πάντα κλείνω ραντεβού τί κι άν είναι φίλη? είναι η δουλειά της και πρέπει να προγραμματίζεται σωστά ώστε να μην περιμένουμε αιώνια.....

- Καλησπέρα κορίτσια (μάτς μούτς). Τί νέα?

- Βρέ καλώς την. Με τα ζουζουνάκια της. Έλα μωρό μου κάθησε στην καρέκλα να κόψουμε τα μαλλάκια.

Κάθεται και ο άνθρωπός μου, ήρεμος και ιδιαίτερα χαρούμενος που θα κουρευτεί γιατί δεν θα τον πονάω όταν του σκουπίζω το κεφάλι μετά το μπάνιο.

Κάθεται και η πιτσιρικίτσα μου στην διπλανή καρέκλα κρατώντας στο χέρι ένα στύλ τηλέφωνο της Fischer Price που αγαπάει ιδιαίτερα. Είναι μιά κυριούλα που λέει τους αριθμούς, όταν πατάς τα πλήκτρα, κι άν πατήσεις ένα άλλο κουμπάκι βγάζει μουσική - χαριτωμένο τηλεφωνάκι.

Κάθεται, λοιπόν, η μικρή κι αρχίζει να παίζει ήσυχα με το τηλεφωνάκι της, ρίχνοντας κα μιά ματιά που και που στον καθρέφτη, βάζοντας τα μαλλάκια της πίσω απ΄τα αυτάκια (once born a woman, always a woman, λέω εγώ - πολύ κοκκέτα).

Κι εκεί που παίζει σαν την καλή χαρά, εγώ μιλάω με την ιδιοκτήτρια, έχουν ήδη βρέξει τα μαλλιά του μικρού κι ετοιμάζεται η "Μαρία" (άς την πούμε έτσι) για να τον κουρέψει, της έρχεται η φαεινή ιδέα ν΄αρπάξει απ΄τα χέρια της μικρής το τηλέφωνο και να της πεί με θριαμβευτικό ύφος:

- Είναι δικό μου.

Και βάζει το τηλέφωνο στην τσέπη της.

Παίρνω χαμπάρι τη φάση, βλέπω την μουτρίτσα της μικρής να σκοτεινιάζει, να δείχνει εξαιρετικό θυμό και περιμένω...

Κατεβαίνει το μωρό απ΄την καρέκλα και της λέει:

- Κυρία, σε παρακαλώ, το τηλέφωνο αυτό είναι δικό μου. Θα μου το δώσεις?

(Εγώ φούσκωσα από περηφάνεια για την ευγένεια και τους τρόπους της μικρής)

- Όχι δικό μου είναι και δεν στο δίνω.

Έχει ήδη ξεκινήσει να κουρεύει.

- Δώς το μου τώρα σου λέω. Δεν είναι δικό σου

(Πιό φυσιολογική αντίδραση μωρού)

- Χαχαχαχα. Κοίτα το μωρέ τι γλυκούλι που είναι τώρα που θύμωσε

(Συνέχιζε να κουρεύει)

Επεμβαίνω και βουτάω το τηλέφωνο απ΄την τσέπη της, ώστε να μην την βουτήξω απ΄το μαλλί και της το ξεριζώσω τρίχα τρίχα. Άλλωστε κούρευε το παιδάκι μου.

- Έλα, καρδούλα μου, της λέω. Αστειεύεται η κυρία "Μαρία".

Με ευγενικό υφάκι, αλλά αρκετά πειραγμένο, της ζητώ να σταματήσει ν΄ασχολείται με το κοριτσάκι μου και να κουρέψει τον γυιό μου.

Να μην σας τα πολυλογώ, το σκηνικό επαναλήφθηκε 3 φορές.

Εκεί που κούρευε, σταματούσε, βουτούσε το τηλέφωνο απ΄τα χέρια του παιδιού και ήταν φανερά ευτυχισμένη με την εξαλλοσύνη του παιδιού ΜΟΥ.

Λόγω της πολύχρονης "φιλίας" είπα απλά να σταματήσω στην εξαιρετικά θυμωμένη, πλήν όμως ευγενική, σύσταση: Σε παρακακαλώ "Μαρία", σταμάτα να εκνευρίζεις το παιδί και κούρευε. Το ίδιο ακριβώς, δε, της είπε και το αγοράκι μου και μάλιστα πρόσθεσε:

- Άν συνεχίσεις να εκνευρίζεις την αδερφή μου και να της παίρνεις το τηλέφωνο θα σε κουρέψω γουλί!!!

Η αντίδρασή της? - Χαχαχα, κοίτα πόσο όμορφη είναι όταν θυμώνει. Τη βρίσκω να τα εκνευρίζω....

Όταν πήγε να γίνει 4η φορά, αρπάζω το φρεσκοκουρεμένο μου, βουτάω το κοριτσάκι μου κι αρχίζω το νταχτιρντί:

- Άκουσε να σου πώ κοπέλλα μου. Τα ψυχολογικά σου τραύματα δεν θα τα βγάζεις πάνω στο παιδί μου. Στο ζήτησα ευγενικά 3 φορές ήδη - ΝΑ ΜΗΝ ΕΚΝΕΥΡΙΖΕΙΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ - και μ΄έγραψες στα παλιά σου τα παπούτσια. Έχεις πρόβλημα κοριτσάκι μου και ξεπέρασες κατά πολύ τα όρια. Δεν σου επιτρέπω πλέον.

Γύρισα στην ιδιοκτήτρια: Κι εσύ βρέ γαϊδούρι - που θέλεις να ονομάζεσαι φίλη μου - τόσην ώρα, αντί να την πιάσεις την υπάλληλό σου και να της πείς να σταματήσει, έβαφες τα νύχια σου! Γαϊδούρα. Δεν σας επιτρέπω!

Άφησα 15 Ευρώ - τόσο έκανε το ευχάριστο αυτό κούρεμα - πήρα τα παιδιά μου κι όπου φύγει φύγει.

Και τα νεύρα κουρέλια.

Ήθελα να΄ξερα, αυτή τώρα θα γίνει μάνα?

Το ίδιο απόγευμα, την επόμενη μέρα και σήμερα η ιδιοκτήτρια με παίρνει τηλέφωνο στο κινητό, αλλά δεν απαντώ.

Υ.Γ. Αξίζει να σημειώσω και να τονίσω ότι το κοριτσάκι μου, μόλις έπαιρνε το τηλεφωνάκι της, ήσυχα ήσυχα συνέχιζε να παίζει και να τραγουδάει ΧΩΡΙΣ και το επαναλαμάνω, ΧΩΡΙΣ, να ενοχλεί κανέναν.