Sunday, January 21, 2007

Δεν πίστευα ποτέ πως θα τελείωνε έτσι....

- Δεν πίστευα ποτέ πως θα τελείωνε έτσι...
Του είπε.
Του πήρε απαλά το πρόσωπο στα δυό της χέρια, τον κοίταξε στα μάτια και τον φίλησε απαλά. Όχι στα χείλη. Στα μάγουλα.
Γύρισε αργά και περπάτησέ προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Αγέρωχα τίναξε τα μαλλιά της με μιά κίνηση που πάντα έκανε όταν ήταν εξοργισμένη.
Πάντα συγκρατούσε τον θυμό της.
Επιφανειακά.
Μέσα της έβραζε. Τόσο περήφανη για να το δείξει. Για να το μοιραστεί.
Το ήξερε πως δεν υπήρχε γυρισμός. Πως ήταν η τελευταία φορά που θα την έβλεπε. Που θα τον άγγιζε. Που θα του χάριζε τα φιλιά της. Θυμήθηκε τα λόγια της:
- Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να σου δώσει τίποτα. Ούτε είσαι υποχρεωμένος να δώσεις εσύ. Κανείς δεν μπορεί να σε δεί όπως εγώ σε είδα. Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να θέλει. Εγώ ήθελα. Γιατί πίστεψα σ΄εσένα. Περισσότερο απ΄όσο ποτέ πίστεψες εσύ. Και μου απέδειξες πως ο καθένας είναι άξιος της μοίρας του και των επιλογών του. Στην ψυχή μου θα είσαι πάντα όπως ήσουν την πρώτη μέρα που σε είδα. Την πρώτη μέρα που σ΄αγάπησα. Στο μυαλό μου θα είσαι ακόμα ένας. Λυπάμαι. Φεύγω.
Είχε μείνει στήλη άλατος κάτω απ΄την λάμπα. Στο παγκάκι εκεί δίπλα στην θάλασσα που την πρωτοείδε. Εκεί που κατάλαβε πως ήταν η μία, η μοναδική. Κι απ΄τον φόβο του πως θα τα κάνει θάλασσα, έκανε ακριβώς ότι του είπε: "Τα έκανε θάλασσα".
Κι εκεί δίπλα στην θάλασσα την κοίταγε ν΄απομακρύνεται, να φεύγει, να χάνεται. Να μεταμορφώνεται σε σκιά και να σβήνει αργά.
Κάθησε.
Άναψε ένα τσιγάρο.
Ρούφηξε τον καπνό σαν να ήταν η μυρωδιά της. Με πάθος.
Και σκέφτηκε πως είχε δίκιο.
Εκείνη τον ήξερε καλύτερα απ΄όλους. Δεν χρειαζόταν ποτέ να μιλήσει. Αρκούσε μιά ματιά. Ένας ήχος απ΄το τηλέφωνο.
Δεν πίστεψε.
Δείλιασε. Φοβήθηκε.
Αρνήθηκε να δεχτεί πως η αγέρωχη αυτή, αιθέρια ύπαρξη, του πρόσφερε το είναι της. Την ψυχή της.
Αρνήθηκε να δεί πίσω απ΄ότι φαινόταν.
Πίσω απ΄ότι ήταν.
Πέταξε με μανία το τσιγάρο. Το σιχάθηκε. Τον έπνιξε.
Και πήρε τον δρόμο του γυρισμού γνωρίζοντας πως δεν θα την ξαναδεί. Στο μυαλό του τριγυρνούσαν τα λόγια της:
- Δεν πίστευα ποτέ πως θα τελείωνε έτσι...

4 comments:

Anonymous said...

Αύριο αβέβαιο το αύριο
με άγνωστο σενάριο
δεν ξέρεις πως μπορεί
η ζωή να μας τα φέρει

Γι'αυτό τη κάθε στιγμή
θέλω από σήμερα εσύ
να τη γλεντάς και να τη ζεις με την ψυχή σου

bluesmartoula said...

Επίσης πνεύμα,
Επίσης
(ωραίο στιχάκι....)

Anonymous said...

Γινονται ακόμη στις μέρες μας????
Με πήγες χρόνια πίσω...

bluesmartoula said...

Hi Zooman
Καλώς ήλθες στο "πτωχικό" μου.
Συγνώμη, αλλά δεν κατάλαβα τι γίνεται ακόμα στις μέρες μας.....