Θα μου 'ξηγήσει κανείς τ΄όνειρο?

Είναι το τρίτο sequel. Δηλαδή έχω δεί άλλα δύο ίδια ή τουλάχιστον έτσι είδα στο όνειρό μου.

Αρχίζω.

Μ΄ένα ξόρκι, κάποια αλλόκοτα λόγια, βρέθηκα πίσω στο χρόνο να διορθώσω κάποια κακώς κείμενα. Φορούσα μαύρο φόρεμα και κρατούσα μαύρη τσάντα. Είχα και το κινητό μου μαζί. Εκεί δεν έπρεπε να συναντήσω τον άλλο εαυτό μου που είχε ξαναγυρίσει στο παρελθόν. Άν γινόταν αυτό θα χανόμουνα για πάντα. Έπρεπε να "τελειώσω την δουλειά" πρίν φτάσω - η άλλη εγώ - στο σπίτι.

Το σπίτι ίδιο με αυτό το παλιό σπίτι του παππού στο χωριό. Κήπος τεράστιος.

Χτύπησα το κουδούνι, μου άνοιξε κάποιος - δεν θυμάμαι.

- Ήρθες?

- Όχι έρχομαι ακόμα. Και φυσικά ήρθα

- Τόσο γρήγορα?

- Ναι, τελείωσα νωρίτερα απ΄ότι περίμενα

Μπήκα μέσα κι άρχισα να σκέφτομαι πως θα διορθώσω αυτό που έπρεπε (ποιό δεν ξέρω)

Άγχος φοβερό. Το οποίο αυξήθηκε γιατί με είδα απ΄το παράθυρο να έρχομαι.

Είχα ξεχάσει, όμως, τα λόγια που θα με γυρνούσαν πίσω, ώστε να μην με δώ.

Πανικός!

Προσπαθούσα απελπισμένα να πιάσω γραμμή στο κινητό για να μιλήσω με την κυρία που μου είχε δώσει το ξόρκι αρχικά.

Τίποτα.

Έπρεπε να κρυφτώ

Επειγόντως. Έπρεπε.

Τα παιδιά στο σαλόνι κι εγώ πανικόβλητη να ψάνχω να βρώ ντουλάπα να χωθώ.

Βγήκα κατά λάθος στην πόρτα. Στο πλατύσκαλο. Κι άρχισα να τρέχω στον τσιμεντένιο διάδρομο.

Αριστερά μου, στο περιβόλι οι γονείς του Δημήτρη μίλαγαν για κάποια πορτοκάλια που ήθελαν να φυτέψουν. "Κοίτα πόσο χαρούμενοι είναι" σκέφτηκα. "Πως να φανταστούν οι άνθρωποι ότι σε μερικές μέρες θα ...... "

Δεν έριξα δεύτερη ματιά κι έτρεχα.

Και με είδα.

Με το ίδιο μαύρο φόρεμα και την ίδια μαύρη τσάντα.

Κι άρχισα να ξεθωριάζω. Να σβύνω.

Και τότε άκουσα την φωνή του γυιού μου

"Ένας δράκος με ουρά

πάνω στ΄άσπρα τα νερά

Χασμουριέται, χασμουριέται

τη ζωή του τη βαριέται"

Πληροφοριακά, είναι το ringtone στο κινητό μου και ευτυχώς είχα βάλει ξυπνητήρι για να ξυπνήσω.

Ή βλέπω πολύ "Μαγισσούλες" και "back to the future" ή κάτι άλλο παίζει.

Άντε καληνύχτα