Το σχόλιο του mjim55

Με αφορμή το σχόλιο του επίσημου σχολιαστή μου στο προηγούμενο πόστ (άμα θές να χάσεις έναν φίλο δάνεισέ του λεφτά), θα αφηγηθώ την παρακάτω ιστορία.

Τίτλος: Πως να μην χάσεις έναν φίλο ακόμα κι άν του δανείσεις λεφτά.

Γνώμες και απόψεις δεκτές.

Το 1989 τον Ιούλιο με είχε πιάσει αγοραστική μανία. Τότε έπαιρνα 50 χιλιάδες δραχμές το μήνα. Πολλά λεφτά. Είχα βγάλει και μία κάρτα. Τότε δεν υπήρχαν ούτε πιστωτικές κάρτες, ούτε προσωπικά/καταναλωτικά δάνεια και με την κάρτα αυτή ότι ψώνιζες το πλήρωνες εξ΄ολοκλήρου τον επόμενο μήνα. Μουρλάθηκα κι εγώ είδα κάτι απίθανα συνολάκια, ένα εξαιρετικό ζευγάρι γυαλιά και κάποια απίθανα ζευγάρια παπούτσια και τ΄αγόρασα. Όλα. Καθώς κι ένα κραγιόν, μία υδατική και μάσκαρα. Σύνολο αγορών: 100 χιλιάδες δραχμές!. Δύο μηνιάτικα.

Συνειδητοποίησα, λοιπόν, ότι έκανα μεγάλη βλακεία. Πως θα πλήρωνα 100.000 τον Αύγουστο? Εντάξει, είχα 5.000 στην άκρη, αλλά δεν αβγάτιζαν με τίποτα.

Λίγους μήνες πρίν, είχα γνωρίσει τον Σ. Ένα καταπληκτικό παιδί, το οποίο με είχε ερωτευθεί πολύ. Κι εμένα μ΄άρεσε, αλλά δεν είχα περάσει στο στάδιο έρωτας ακόμα.

Ένα βραδάκι, λοιπόν, είχαμε πάει για ποτάκι. Και αποφάσισα να του πώ γιατί ήμουνα προβληματισμένη. Του εξιστόρησα, λοιπόν, την βλακεία μου. Και μου πρότεινε να με διευκολύνει.

Ένοιωσα παράξενα.

45.000 ήταν πολλά λεφτά.

Του το είπα.

Μου είπε να μην ανησυχώ και πως μπορούσα να του τα επιστρέψω σε δύο δόσεις, πράγμα εφικτό για τα οικονομικά μου δεδομένα της εποχής.

Τον χιλιοευχαρίστησα και 22 Αυγούστου που έπρεπε να πληρώσω την κάρτα, ήμουνα συνεπέστατη στην τακτοποίηση της οφειλής στην κάρτα.

Η συμφωνία - προφορική - ήταν να επιστρέψω στον Σ. 20.000 τον Σεπτέμβριο και 25.000 τον Οκτώβριο. Κάθε 21.

Και ο άνθρωπος δεν ανέφερε τίποτα στο μεσοδιάστημα. Βγαίναμε, περνούσαμε όμορφα.....

Στις 16 Σεπτεμβρίου με πήρε τηλέφωνο και με ρώτησε άν θα υπήρχε πρόβλημα να του δώσω το ποσό στις 21, όπως συμφωνήσαμε. Και ο λόγος που με ρώτησε ήταν για να βεβαιωθεί ότι δεν θα έχω πρόβλημα εγώ - να με διευκολύνει πάλι ήθελε (είπαμε ήταν ερωτευμένος).

Κανένα πρόβλημα, του είπα

18 Σεπτεμβρίου πέφτω στο κρεββάτι με πνευμονία - υπάρχουν σφραγίδες και διαπιστευτήρια του ΙΚΑ διότι πήρα δύο εβδομάδες αναρρωτική και τρομερή φαρμακευτική αγωγή. Ήμουνα φυτό.

Τον πήρα, λοιπόν, τηλέφωνο και του είπα πως είμαι ένα μαύρο κακό χάλι και ότι ο μόνος τρόπος να είμαι συνεπής είναι να του δώσω μία έγγραφη εξουσιοδότηση να πάει ο ίδιος στην τράπεζα και με χρέωση του λογαριασμού μου να πάρει το ποσό (μέχρι να βγεί η πρόταση είχα βήξει 85 φορές και είχα χάσει 48 ανάσες - λόγω πνευμονίας).

Εκεί ήταν που με συγκίνησε η καλοσύνη και η ευγένειά του.

Κορίτσι μου, μου είπε, και μόνο που μέσα στην αρρώστια σου σκέφτηκες την υποχρέωσή σου δείχνει άνθρωπο με συνέπεια και σεβασμό. Με τέτοια υπέροχη συμπεριφορά θα δεχόμουνα μέχρι και παράταση χρέους να σου δώσω. Και μου την έδωσε.

Τον Οκτώβριο του είχα επιστρέψει όλο το ποσό.

Η ερωτική σχέση δεν προχώρησε διότι λίγες μέρες μετά που έγινα καλά γνώρισα κάποιον με τον οποίο έπεσα ξερή - σχέση που κράτησε περίπου δύο χρόνια και έληξε άδοξα (το έχω αναφέρει σε προηγούμενο πόστ).

Ο Σ. είναι ακόμα και σήμερα πολύ κοντινός μου φίλος. Ακόμα και σήμερα έχει να λέει πως είμαι η εξαίρεση στον κανόνα: Άν θες να μην χάσεις φίλο μην του δανείσεις λεφτά!