Ο Δημήτρης

Ποτέ, μα ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ πως θα μου ζητούσατε να γυρίσω. Είναι 34 μέρες τώρα, που λαμβάνω mails για να γυρίσω. Το συζήταγα με την Εύα χθές, πίνοντας καφέ και τρώγοντας βάφλα με παγωτό στο the mall. Της έλεγα πως ο bluesmartoulis είμαι εγώ, είναι ο εαυτός μου. Πως μου λείπει τρελλά. Ήταν 16:40 η ώρα. Της έλεγα για τον Δημήτρη. Τον φίλο μου απ΄τα παιδικά/εφηβικά μου χρόνια που ήταν τέσσερις μέρες πρίν του Αγίου Δημητρίου στο νοσοκομείο σε κώμα. 18/11: Ημέρα θανάτου του Δημήτρη. Ημέρα γέννησης της Μαγδαληνής.

Με πήραν τηλέφωνο στις 18:49. Μου είπαν: Ο Δημήτρης έσβησε το απογευματάκι πρίν τις πέντε. Δεν ήξερα τι να κάνω. Οδηγούσα να πάω σπίτι. Έστιβα τα μάτια μου μήπως και κλάψω. Ούτε αυτό δεν μπορούσα. Πήρα τηλέφωνο την Εύα και την Δήμητρα. "Πέθανε", τους είπα. Δεν τον γνώριζαν. Γιατί, τον γνώριζα εγώ? Είχα να τον δώ πάνω από 10 χρόνια.

Παράξενο πράγμα εμείς οι ζωντανοί. Όταν κάποιος αρρωσταίνει, πάει νοσοκομείο, πεθαίνει, στεναχωριόμαστε αλλά συνάμα σκεφτόμαστε: Μακρυά από μάς. Έτσι συνεχίζει η ζωή......

Ο Δημήτρης έσβησε. Αθόρυβα. Άφησε πίσω του μιά νεότατη γυναίκα και ένα μωρό 5 μηνών. Μιά μάνα και έναν πατέρα μόνους τους. Είμαι συντετριμμένη, αλλά δεν ξέρω πως να το εκφράσω. Έχω ξεχάσει το πρόσωπό του. Στο νοσοκομείο που πήγα τρείς φορές, δεν μας άφηναν να τον δούμε. Τί να βλέπαμε? Τα σωληνάκια? Τον οστεωμένο, πεθαμένο στην ουσία, Δημήτρη?

Καλύτερα που δεν τον είδα. Να τον κρατήσω στη μνήμη μου νέο, όμορφο, γεμάτο ζωή.

Συναντιόμασταν εγώ, ο Χ και ο Δημήτρης στην πρώτη κατηφόρα. Στο δρόμο "μαζεύαμε" και τον Ν, τον Μ και τον Χρ (νεκροί κι αυτοί 10 χρόνια τώρα - περίπου), την Σ, τον Σ..... Και τρέχαμε ξυπόλυτοι να πλατσουρίσουμε στα νερά.

Ο Χ: ο πρώτος μου μεγάλος, τρελλός και ολοκληρωτικά υπέροχος έρωτας. Κολλητοί με τον Δημήτρη. Στην ίδια σχολή, συνεταίροι στο μαγαζί. Μαζί απ΄τα 12.

Όταν ο Χ πήγε στη σχολή, φρόντισε και ο Δημήτρης να πάει μαζί. Σκέψου, τώρα, φωνή απ΄το μπαλκόνι του Χ: "Μήτσοοοοοοοο" "Έλα ρέ" "Τί ώρα ρε μαλάκα θα κατέβουμε?" "Τώρα ρε μαλάκα, πές και στη μπουμπού (εγώ) να έρθει"

Δεν μπορώ ούτε να κλάψω. Δεν μπορώ.

Κοιτάω τα παιδιά μου, την ζωή μου ολόκληρη. Τα πιό όμορφα πλάσματα στον κόσμο... Η χαρά μου, η ανάσα μου, η ελπίδα μου, η ζωή μου. Και δεν μπορώ να μην σκεφτώ τους γονείς του. Δεν είχαν άλλο παιδί. Ήταν το μοναχοπαίδι τους. Η ζωή τους, η χαρά τους. Αυτούς τους ανθρώπους τους ξέρω 28 χρόνια.

Όταν ο Χ με "άφησε" για την Ν, ο Δημήτρης με παρηγορούσε. Μου έλεγε να μην στεναχωριέμαι γιατί μ΄αγαπάει. Αλλά δεν "τα φτιάξαμε". Δεν μπορούσα να τα φτιάξω με τον καλύτερο φίλο του Χ. Ξεφτύλα.

Η μάνα του μου είπε πως έπρεπε να της είχα πεί ότι μ΄άρεσε. Θα τα κανόνιζε όλα εκείνη. Αχ, κυρία Κ μου. Άς ήταν ζωντανός, κι ας μην τον ξαναέβλεπα ποτέ.

Δημήτρη μου. Δεν θυμάμαι ούτε το πρόσωπό σου πιά. Δεν σε ξέρω και ούτε θα σε μάθω ποτέ. Ο Θεός άς αναπαύσει την ψυχούλα σου - Ψυχούλα μου.

Αύριο στις 14:00 είναι η κηδεία.

Δεν ξέρω τι θα κάνω

Θα είμαι η μοναδική που δεν θα κλαίει?

Ή μήπως, μόλις αντικρύσω την φωτογραφία του, ξεσπάσω?

Και σκέφτομαι μήπως παρεξηγηθεί η γυναίκα του. Δεν πρέπει.

Καλή μου, ήμασταν παιδιά. Αγαπηθήκαμε παιδιά. Δεν τρέχει τίποτα. Δεν μπορεί πιά να τρέξει τίποτα. Μην είσαι χαζή.

Δεν έχω τίποτα άλλο να πώ. Πονάνε αυτοί που μένουν πίσω. Δεν ξέρω τι να πώ στους γονείς του, στην γυναίκα του. Δεν ξέρω τι θα πούν στο μωρό, όταν μεγαλώσει.....

Θα μας λείψεις. ΠΟΛΥ.

ΜΗΤΣΟ.

ΜΗΤΣΟ

ΜΗΤΣΟ

ΜΗΤΣΟ

Δημήτρη μας.

Ο Θεός ας αναπαύσει την ψυχούλα σου.

Έφυγες πολύ νωρίς. Πολύ νωρίς. Και χωρίς λόγο.

Δεν κάπνιζες, δεν έπινες, δεν ξενυχτούσες.

Η παρέα δεν θα είναι πιά μαζί.

Μας χώρισε ο Θάνατος.

Σ΄αγαπάμε

ΠΟΛΥ