Led Zeppelin-Stairway to Heaven

Μιά φορά κι έναν καιρό

Μιά φορά κι έναν καιρό...
ήταν μιά μπλού
Και είχε έμπνευση
κι έγραφε.
Ό,τι έγραφε άρεσαν και σ΄άλλα χρώματα
Κι ήρθε το μώβ
το πράσινο
το κόκκινο
το ρόζ
το θαλασσί (ζήλεψε που η μπλού ήταν πιό σκούρα)
το βιολετί
το άσπρο
το μαύρο........
σε μιά πλατεία κατάμεστη, κατάφωτη κι απλόχωρη

Κι έστησαν χορό...
Γαϊτανάκι μπλέ μ΄ανταύγιες τ΄ουράνιου τόξου
Μέχρι που ξημέρωνε
κι αποχρώσεις πορτοκαλί και χρυσαφιές γέμισαν την πλάση.

Κι είναι - μιά ζωή ολάκερη θαρρείς μακρυά - η σκέψη της μπλού που έπαψε να μιλά.
Η "τζαναμπέτισσα" έμπνευση που αποχώρησε σιωπηλά χωρίς ούτε ένα αντίο

Κι η μπλού πασχίζει, στριφογυρνά, αναδιπλώνεται, τεντώνεται και μαζεύεται, κοιτά αχόρταγα τ΄άλλα χρώματα - το μώβ, το πράσινο, το κόκκινο, το ρόζ, το χρυσαφί.....

Αναζητά μέσα τους, πλάι τους
την αθωότητα, την  ανεμελιά...

Και δεν ξέρει...ακόμα....
Πως ό,τι ζητά μέσα της είναι

Μιά φορά κι έναν καιρό ήταν μιά μπλού
Πού΄γινε μαύρη, άσπρη, μώβ, χρυσαφιά, κόκκινη
Δίπλωσε τα χέρια της στα γόνατά της
κι έμειν΄εκεί

Σιωπηλή κι άχρωμη
Ψάχνοντας μιά σκιά, μιά χαραμάδα
που θ΄αφήσει τον ήλιο να μπεί
κι όλα τα χρώματα πιά να είναι δικά της.....




                                                                                                         Παιχνίδι με τα χρώματα
                                                                                                         που άφησε μιά χαραμάδα
                                                                                                         "έμπνευσης" να μπούν....

Καλή Χρονιά

Εύχομαι το 2014 να γεμίσει αγάπη την ψυχή μας, ελπίδα την καρδιά μας και να μας φέρει ό,τι ποθούμε!

Παλιμπαιδισμός

Σήμερα το ρεπερτόριο έχει κάτι απο τα νιάτα μου....
Αυτό το τραγούδι το χόρεψα ίσως στην 6η δημοτικού ή 1η γυμνασίου με έναν ....
μπασκετμπολίστα!
Κάπου 2,10....ή τόσο μου φαινόταν...
Επειδή για το ύψος μου έχουν γραφτεί έπη, τα χέρια μου δεν έφταναν στον λαιμό του.
Κι έτσι τον αγκάλιασα απ΄τη μέση!
Τον λυπήθηκα τον καϋμένο, για να χορέψει ένα μπλούζ να διπλωθεί
σαν φρεσκοτηγανισμένη δίπλα.
Θεϊκό μπλούζ χορέψαμε.
Για κάποιο λόγο, δεν καταλαβαίνω γιατί, όλοι γελούσαν....
Κάποια χρόνια αργότερα, το χόρεψα με τον Χάρη.
Έφτανα τον λαιμό του...
Ακόμη μερικά χρόνια μετά, το απώθησα στην άκρη του μυαλού μου.
Σήμερα, Simply Red άκουγα, αλλά το γιούτιούμπι βγάζει κι άλλα απο δίπλα.
Θά΄δινα πολλά για να ξαναγίνω 10, 12 χρονών.
Στην ηλικία αυτή που όλα είναι μαγικά, πρωτόγνωρα κι όμορφα.
Που η μεγαλύτερη δυσκολία είναι η διαίρεση...
Άλλωστε, σήμερα, στην ομαδική εργασία που έκαναν η κόρη μου με κάποιους
συμμαθητές της, η δασκάλα τους έβαλε το εξής ερώτημα:
Ονομάστε και γράψτε λίγα λόγια για κάποιον που προσέφερε πολλά στην Ελλάδα.
Απάντηση: Ο Spiderman!

Να τι άκουγα:

Ο Νότης!

Για κάποιο λόγο σήμερα ακούω Νότη. Νομίζω πως η φωνή του στα τραγούδια του είναι μοναδική! Έχω αφεθεί σε αναμνήσεις... Τότε που δούλευα σ΄ένα γραφείο κι ήμουνα ιδιαίτερα απορροφημένη σ΄αυτἀ που έκανα... Είχα δίπλα μου (μοναδικό προνόμιο!) ραδιοφωνάκι Και άκουγα μόνο ξένη μουσική. Κατά λάθος "έπιασα" σταθμό που έπαιζε ελληνική μουσική. Δεν το είχα προσέξει. Τόσο αφοσιωμένη... Δεν θυμάμαι ποιό τραγούδι ήταν. Έχουν περάσει άλλωστε τόσα χρόνια. Μπορεί να ήταν το "Παράλληλα". Ναι, αυτό που περπατάμε παράλληλα κι όλα είναι ακατάλληλα για να σμίξουμε πάλι. Ίσως. Άφησα το στυλό (ναι τότε δούλευαν τα στυλό big time) κάτω και έπιασα τον εαυτό μου να θέλει να ψάξει ποιός είναι ο καλλιτέχνης. Δεν έψαξα πολύ. Όλοι τον ήξεραν. Εκτός απο μένα. Τέλος πάντων. Η μπαλάντα είναι το αγαπημένο του γιού μου. Α ρε Νότη....